Mam wrażenie, że cytat ze świętego Pawła, mówiący o patrzeniu przez zwierciadło, był dla Dicka niesłychanie ważny. Autor nieraz go cytuje, ale nie tylko - pewien sens tego zdania, zdaje się ukrywać między słowami na kartach wielu dickowych powieści.
Bohaterowie Philipa D. niejednokrotnie natykają się na ślady absolutu. Jedni widzą przyszłość, inni powstają z martwych, jeszcze inni głęboko przeżywają śmiertelność/nieśmiertelność. Wielu z nich pod wpływem narkotyków, emocji, paranoi przeżywa mistyczne uniesienia. Dick unika jednak stawania twarzą w twarz, nie pokazuje absolutu takim, jaki jest. Patrzy na niego jak przez ciemne zwierciadło - jak święty Paweł. Jego światy bywają przesiąknięte boską obecnością, trzeba jej jednak poszukać, wyczytać ją między wierszami.
Tym razem jest zupełnie inaczej.



Jeśli ktoś nie czytał jeszcze książki, a planuje to zrobić, ostrzegam - kolejny akapit zdradza pewne ważne jej motywy. Lepiej ominąć.

Zapomnijmy o patrzeniu przez zwierciadło. W Kosmicznych Marionetkach, stajemy twarzą w twarz z siłą wyższą. Dick sięga do perskiej mitologii i wyciąga z niej dwie przeciwstawne siły - Ormuzda i Arymana. Jeden z nich uosabia dobro, jest stwórcą, drugi zaś, to niszczyciel, wcielenie zła. Toczą ze sobą odwieczną wojnę, którą znaleźć można w każdej w zasadzie religii. Autor nie ukrywa ich i nie zasłania, pokazuje ich spór takim, jaki jest.
I z jednej strony to świetne posunięcie - Dick pokazuje tę wielką batalię i zwraca uwagę na to, że toczy się ona tutaj, na naszym podwórku. Bohater wraca do swego rodzinnego miasteczka i staje się światkiem i uczestnikiem sporu dwóch bóstw.
Z drugiej jednak strony, taka otwartość jest dość dziwna i nietypowa. Ciężko mi ją przełknąć - perskie bóstwa i amerykańskie miasteczko z połowy XX wieku pasują do siebie jak pięść do nosa. To niemały zgrzyt i w zasadzie mój jedyny (acz duży) zarzut pod adresem Kosmicznych Marionetek. Przez tę dosłowność książka traci, jak dla mnie wiele.


Koniec końców to jednak dobra i ciekawie opowiedziana historia z wyraźnymi bohaterami, tajemniczą atmosferą i ciekawymi zwrotami akcji. Dzieci posiadające nadprzyrodzone moce, gliniane golemy, przechodzący przez ściany Wędrowcy, ćmy i pajkąki oraz miasto, z którego nie można się wydostać. Bardzo plastyczny i ciekawy obraz. Warto spróbować, choćby żeby poznać Dicka z nieco innej strony.

Mam wrażenie, że cytat ze świętego Pawła, mówiący o patrzeniu przez zwierciadło, był dla Dicka niesłychanie ważny. Autor nieraz go cytuje, ale nie tylko - pewien sens tego zdania, zdaje się ukrywać między słowami na kartach wielu dickowych powieści.
Bohaterowie Philipa D. niejednokrotnie natykają się na ślady absolutu. Jedni widzą przyszłość, inni powstają z martwych,...