Pierwszy raz zabrałam się za "Zmierzch" na samym początku wielkiego boom na tą książkę. Ferie, więc byłam wypoczęta, szczęśliwa itd. Koleżanki mnie wręcz siłą przymuszały żebym przeczytała i razem z nimi zachwycała się nad Edwardem-doskonałym. Poddałam się po sześćdziesięciu stronach. Bella była dla mnie zestawieniem wszelkich kompletnie niepasujących do siebie sprzeczności ( i bynajmniej w tym wypadku nie jest to pozytywna opinia). Niby jest raczej nieśmiała, niby jest nowa w tej szkole, ciamajda (nuda + oklepanie...) to jednak nigdy nie miała problemu z porozumiewaniem się z kimkolwiek, a wszyscy (!) ją polubili. Odłożyłam to i zaczęłam czytać coś innego.
W te wakacje z kolei miałam okres, w którym dosłownie nie wyrabiałam ze zmęczenia. Byłam w trakcie czytania świetnej książki, ale wymagała ona skupienia, a mój mózg nie pracował. Więc wzięłam Zmierzch... I tym razem do końca dobrnęłam.
Wszystko było tak niesamowicie oklepane... W życiu nie spotkałam tylu schematów w jednej książce! Tata Belli miał faktycznie pasjonujące życie - praca, mecz baseballowy, piwo, ryby, praca, mecz baseballowy, piwo i tak dalej.
Edward - ideał. Ideały w naturze nie występują! I dobrze, bo są nudne. Jak można rozmawiać z ideałem. Zresztą, niby dlaczego on się w niej zakochał? Bo jej krew dobrze pachniała? Kiepski podryw, Bello.
Rodzina Edwarda już w ogóle pojechała.
Esme - kobieta, w sumie młoda (chodzi o datę śmierci) a zachowuje się jak na filmach matki swoich czterdziestoletnich córek. Nie wiem co ona robiła przez te sto-ileś lat skoro w każdej wzmiance Belli po prostu siedziała w domu.
Rosalie - no oczywiście! Musi być ktoś kto naszej Belli idealnej nie lubi! I ten ktoś musi być blondynką (to się nudne robi). Jej historia trochę się ze schematu wyłamuje (ups, pomyliłam chyba części) ale sama postać do znudzenia przewidywalna. Po jej pierwszym zdaniu byłam pewna, że na koniec będą się przyjaźnić.
Carlisle - ojciec rodem z komedii romantycznych.
Emmet - żartobliwy i uroczy.
Jasper i Alice - tu się nawet aŁtorce udało. Zwłaszcza jeśli chodzi o Jaspera, widać coś jeszcze poza nudą i wszechobecnym ideałem.
Fabuła - po co oni ją ratują?! Po co?! Co ona dla nich znaczy? Może dla Edwarda jeszcze, ale reszta? Zresztą jakoś ta akcja większego motywu nie miała. Odniosłam wrażenie, że jest wepchnięta na siłę, nie czułam żadnego napięcia.
Podsumowanie: Nie podobało mi się, sama nigdy bym nie kupiła.

Pierwszy raz zabrałam się za "Zmierzch" na samym początku wielkiego boom na tą książkę. Ferie, więc byłam wypoczęta, szczęśliwa itd. Koleżanki mnie wręcz siłą przymuszały żebym przeczytała i razem z nimi zachwycała się nad Edwardem-doskonałym. Poddałam się po sześćdziesięciu stronach. Bella była dla mnie zestawieniem wszelkich kompletnie niepasujących do siebie sprzeczności...