Poznawanie Coelho bywa absorbujące i irytujące zarazem. Niby wszystkie jego książki są podobne, a jednak jedne nam pasują, inne mniej... Są też takie, których przetrawić się nie da. Po ostatnim sparzeniu się przy "Weronice", które było dla mnie niemałym zaskoczeniu, nieco obawiałam się tknąć Pannę Prym, która od dłuższego czasu stała na półce i kusiła.
Cóż. Nieprzyjemne doświadczenia nie powtórzyły się, wręcz przeciwnie- pozycja bardzo mnie interesowała i okazała się przyjemną lekturą. Co prawda, w pewnym momencie uczucie, że gdzieś ucieka mi jej sens, zmusiło mnie do cofnięcia się do początku, jednak winą za to mogę obarczyć brak czasu na pełne skupienie.
Tym, co mnie zaskoczyło, było budowane przez Coelho napięcie. Po raz pierwszy przy lekturze jego książki byłam naprawdę ciekawa rozwoju akcji. Zafascynował mnie pomysł z tajemniczym nieznajomym i jego propozycją, zainteresowały motywy jego działania, wciągnął wątek walki Dobra ze Złem w każdym człowieku, przypowieści zapadły w pamięć, a postawa ludności miasteczka najpierw zaszokowała, by potem przyjemnie zaskoczyć.
"Demon i panna Prym" potrafią skłonić do myślenia i zadania sobie kilku pytań, na które trudno odpowiedzieć, mimo że są... podstawowymi. Jak każdy z nas zachowałby się w podobnej sytuacji? Czy bylibyśmy zdolni oprzeć się kuszącej propozycji i okazać się Dobrymi, czy raczej przekroczylibyśmy wszelkie moralne granice?

Poznawanie Coelho bywa absorbujące i irytujące zarazem. Niby wszystkie jego książki są podobne, a jednak jedne nam pasują, inne mniej... Są też takie, których przetrawić się nie da. Po ostatnim sparzeniu się przy "Weronice", które było dla mnie niemałym zaskoczeniu, nieco obawiałam się tknąć Pannę Prym, która od dłuższego czasu stała na półce i kusiła.
Cóż. Nieprzyjemne...