Trafiła mi do rąk mała książeczka pt. „Dom na wzgórzu". Czytałam ją dawno temu jeszcze w czasach szkoły podstawowej i pamiętam, że zrobiłam wtedy na mnie wielkie wrażenie. Byłam więc ciekawa wrażeń obecnych. Cóż, książeczka mnie chyba bardziej ubawiła niż wzruszyła. Historia opowiada o małżeństwie właścicieli plantacji, którzy popadają w ruinę. Powieść w większości skupiona jest na młodziutkiej żonie, lekceważonej przez męża, facet zresztą nikogo nie traktuje z szacunkiem. Dawniej użalałam się nad nieszczęsną dziewczyną, bo przecież trafił jej się taki okropny los. Tymczasem teraz ładniutka Lucjana tylko mnie denerwowała. Wyszła za mąż za drania licząc że się zmieni, ciągle narzucała się ze swoja obecnością, gadała kiedy powinna milczeć. Poza tym denerwowały mnie niekonsekwencje w powieści, ten wielki strach przed mężem tak ni stąd ni zowąd, wczoraj wielka miłość do męża, dziś wskakuje do łóżka z obcym facetem. Jedno jednak bardzo mi się w książce podobało i wydaje mi się, że jest bardzo prawdziwe: sposób w jaki byli właściciele ziemscy traktowali czarnych po zniesieniu niewolnictwa. Te fragmenty warte były całej irytacji w pozostałych fragmentach.

Trafiła mi do rąk mała książeczka pt. „Dom na wzgórzu". Czytałam ją dawno temu jeszcze w czasach szkoły podstawowej i pamiętam, że zrobiłam wtedy na mnie wielkie wrażenie. Byłam więc ciekawa wrażeń obecnych. Cóż, książeczka mnie chyba bardziej ubawiła niż wzruszyła. Historia opowiada o małżeństwie właścicieli plantacji, którzy popadają w ruinę. Powieść w większości...