Hemingwayowski drobiazg. Ledwo 106 stroniczek kieszonkowego formatu. Fabuła też tak ściśnięta, że da się ją opowiedzieć w jednym zdaniu. Ale ileż w tym siły i wymowy!

Z jednej strony człowiek - stary, już nie tak silny jak niegdyś. Bolą go plecy, a lewa ręka zdradza go w ważnych chwilach, gdy łapią ją kurcze, odbierające całkiem czucie i sprawność. Na domiar złego ma za mało wody i brakuje mu żywności. Ale nie poddaje się. Bo być człowiekiem, to znaczy walczyć.

Naprzeciw niego ryba. Ogromna, o dwie stopy dłuższa od jego łodzi. Dzielna, silna i waleczna. Blisko dwie doby walczy o życie, niestrudzenie ciągnąc przez ocean łódź człowieka.

Gdy Santiago wraca z łupem, wie, że popełnił błąd. Bo pokonał ból, pokonał pecha (84 dni bez połowu), pokonał marlina, ale wieloletnie doświadczenie napełnia go świadomością tego, co teraz musi nastąpić. Żałuje, że złowił tę rybę, bo szanuje ją za jej waleczność i kocha za ten trud, którego mu przysporzyła. Przegrywają obaj - ale tak przegrać to jak wygrać...

Nie jestem wyznawczynią poglądów Hemingwaya, dla którego prawdziwym mężczyzną był ten, co zastrzelił słonia. I dlatego bardziej żal mi marlina. Lepiej byłoby, gdyby na siebie nie trafili, stary człowiek i ryba. Ale podziwiam hart ducha, odwagę i nadzieję. Ten niezachwiany impuls do walki, już przecież skazanej na porażkę.

Patrzę na średnią ocenę tego opowiadania na LC i oczom nie wierzę. Czy pozostał nam tylko impuls do oglądania pseudointelektualnej papki w telewizji i generowania bezwartościowych wpisów na fb?

Hemingwayowski drobiazg. Ledwo 106 stroniczek kieszonkowego formatu. Fabuła też tak ściśnięta, że da się ją opowiedzieć w jednym zdaniu. Ale ileż w tym siły i wymowy!

Z jednej strony człowiek - stary, już nie tak silny jak niegdyś. Bolą go plecy, a lewa ręka zdradza go w ważnych chwilach, gdy łapią ją kurcze, odbierające całkiem czucie i sprawność. Na domiar złego ma za...