Przesłuchałam trochę z rozpędu, bo skłamałabym mówiąc, że akcja mnie wciągnęła. I owszem toczy się wartko, wydarzenia następują po sobie dość niespodziewanie, lecz przedstawione sytuacje są tak odległe zarówno czasowo, jak i sytuacyjnie, że czytelnik ma wrażenie jakby znalazł się na terenie skansenu. Ciężko się przejąć losem Indian z plemienia Arawaków, jeżeli sam narrator, czyli John Bober, Polak z pochodzenia, ma do nich stosunek co najmniej obojętny. Przejmuje się tym, że giną podczas starć z wrogiem, lecz jest to smutek właściciela, któremu zdechł ulubiony chomik. Traktuje ich jak dzieci, uważa że nie dorównują mu inteligencją i przemyślnością, sądzi iż nie potrafią myśleć perspektywicznie a najważniejsze dla nich są sprawy bytu. Stara się wpłynąć na ich zachowanie, uczy ich posługiwać się bronią palną, odwodzi od mściwości w traktowaniu jeńców wojennych, a także chroni przez Hiszpanami i Anglikami, starając się aby nie stali się bezpłatną siłą roboczą. Jednym słowem stawia się na pozycji mentora, nauczyciela i wychowawcy. Autor dość dokładnie przedstawia zwyczaje Indian, ich stroje, obrzędy i zachowanie. Niestety, niewielkie mamy szanse, aby zweryfikować na ile prawdziwe są te relacje. Książkę da się przeczytać, lecz nie bardzo wiem komu można ją zaproponować. Nastoletni czytelnik może mieć problem z archaizmami, a zapalony antropolog z pewnością znajdzie bardziej wiarygodną relację z życia Indian zamieszkujących Wenezuelę na początku XVIII wieku.

Przesłuchałam trochę z rozpędu, bo skłamałabym mówiąc, że akcja mnie wciągnęła. I owszem toczy się wartko, wydarzenia następują po sobie dość niespodziewanie, lecz przedstawione sytuacje są tak odległe zarówno czasowo, jak i sytuacyjnie, że czytelnik ma wrażenie jakby znalazł się na terenie skansenu. Ciężko się przejąć losem Indian z plemienia Arawaków, jeżeli sam narrator,...