Pozornie książka może się wydawać płytka, prostacka, wręcz głupawa. Rzeczywiście wiele tu sprośności, humoru niekoniecznie najwyższych lotów jak zabawy Gargantui takie jak: plucie, pierdzenie, obmacywanie nianiek itp. Pod względem frywolności nasuwają się nieco podobieństwa z „Dekameronem” Boccaccia, który to jednak mimo wszystko wydał mi się dużo lepiej napisany pod tym względem, bardziej spójny.

Jednak to tylko jedna strona medalu. Gdy się głębiej wczytać w powieść Rabelaise dostrzega się wybitne aspekty tej książki. Wspomniany prymitywizm, komizm to celowy zabieg autora mający na celu ukazanie satyry na ciemnotę intelektualną średniowiecza, wyszydzenie postępowania określonych warstw społecznych, które choć uchodziły za elitę, to w rzeczywistości prowadziły próżniacze życie.

W tej przezabawnej powieści (np. rozterki Panurga dotyczące małżeństwa – mistrzostwo dwuznaczności) jest wiele cennych wskazówek dotyczących polityki i społeczeństwa, jak to, iż nie należy doprowadzać nieprzyjaciela do ostateczności, gdyż w tej sytuacji zwiększą swój potencjał i jest tym bardziej niebezpieczny, oraz rada aby podbite kraje lepiej zjednywać sobie dobrocią niż gnębić.

Żałuje, że w mojej bibliotece wersja „Gargantui i Pantagruela” jest niekompletna – brakuje dwóch ostatnich części.

Pozornie książka może się wydawać płytka, prostacka, wręcz głupawa. Rzeczywiście wiele tu sprośności, humoru niekoniecznie najwyższych lotów jak zabawy Gargantui takie jak: plucie, pierdzenie, obmacywanie nianiek itp. Pod względem frywolności nasuwają się nieco podobieństwa z „Dekameronem” Boccaccia, który to jednak mimo wszystko wydał mi się dużo lepiej napisany pod tym...