Długo po Empire V nie sięgałam, zniechęcona opisami 'przeintelektualizowania' jej przez Pielewina. Dla mnie to po prostu próba opisu świata. Opisu zagmatwania, oddania tego, co jest. Bo właśnie - zostaliśmy wrzuceni w świat, gdzie inni objaśniają nam niezbyt jasno niejasne prawa, o których pojęcia najmniejszego nie mają. I na podstawie tych niejasnych przesłanek mamy działać, mamy żyć. Bez wyboru; i słusznie tu zacytuję: 'Ludzie niczego nie zauważają i jak mrówki pełzną w swoich sprawach, ale żadnych spraw już nie mają. Jeszcze nie wiedzą, a tymczasem otacza ich już inny wszechświat i działają nowe prawa.' + 'Filozofowie rozmaicie tylko interpretowali świat. Chodzi jednak o to, by go zmienić.'
By nie podlegać nieznanym nam prawom, by ZNAĆ prawa rządzące światem należy samemu je stworzyć.

No i typowe dla Pielewina: zakończyć książkę pozostawiając swojego głównego bohatera w krainie naszej wyobraźni - on żyje, ale już inaczej, to jest już inna opowieść.

Niestety ocenię książkę 'tylko' jako 'dobrą', ponieważ nie byłam w stanie przywiązać się do żadnego jej bohatera. Ponieważ owszem, książka KRĄŻY wokół istotnego tematu, ale jest to tylko krążenie. Ponieważ nic nie jest dotknięte do cna, wszystko to tylko mizianie, bezbolesne łaskotanie mózgu. Nie pozostawia śladu, nie wzbudza większych emocji, nie pozwala się do siebie przywiązać.

Nie jest to #1, ale to nadal Diabeł Pielewin.

Długo po Empire V nie sięgałam, zniechęcona opisami 'przeintelektualizowania' jej przez Pielewina. Dla mnie to po prostu próba opisu świata. Opisu zagmatwania, oddania tego, co jest. Bo właśnie - zostaliśmy wrzuceni w świat, gdzie inni objaśniają nam niezbyt jasno niejasne prawa, o których pojęcia najmniejszego nie mają. I na podstawie tych niejasnych przesłanek mamy...