"Moja to była sprawa uporać się z samym sobą i znaleźć własną drogę, a wywiązałem się z tego źle, jak większość tych, których dobrze wychowano."

Powieść o poszukiwaniu swojej drogi, przecieraniu szlaków życia. Cofanie się do początków, do pierwszych, dziecinnych kroków.


Sinclair- narrator opowiadania stwarza opowieść o swoim dorastaniu, i chociaż mówi o sobie, pierwszeństwo oddaje Demianowi- tajemniczemu chłopcu, który staje się jego duchowym przewodnikiem i metaforycznie prowadzi bohatera do urzeczywistnienia jego losu.


Hesse przedstawił uduchowioną drogę wgłąb samego siebie.
Pełna jest wizji, znaków. Powieść zaskakująca swą symboliką i klimatem.
Wyczuwalna jest pewna oniryczność, autor kroczy bezwiednie między rzeczywistością podszytą sennym, tajemniczym tłem.
Brak tutaj wielkich zabiegów, nic nie jest tworzone na siłę, wizyjność tworzona jest sama z siebie, wydobywa się, czuć ją.
Znaczące są słowa, obrazy- mała odyseja do prawdy swojej duszy.
Wydaje się, że pełno tu snu na jawie, wyśnionych przekazów, błąkania się po myślach. Ta powieść jest jak sen, trochę unoszony w aurze niezwykłości i tajemnicy.


Dojrzałe sądy dorosłego już mężczyzny, który ocenia kim był, kim mógł zostać, jakie wydarzenia zaprowadziły go do obecnego JA.
Stonowana narracja, nieegzaltowana, prosta, czasami naiwna jak utracone dzieciństwo.

"A bardzo wielu na zawsze już pozostaje na tej mieliźnie, przez całą resztę życia lgnąc boleśnie do wszystkiego, co bezpowrotnie minęło, do marzenia o raju utraconym- najgorszego i najbardziej morderczego ze wszystkich marzeń"


Demian to rozglądanie się po młodzieńczym świecie: początkowo niewinnym, z czasem odkrywającym mroczne strony.

Echa zainteresowania psychoanalizą są doskonale słyszane, Hesse jest uwrażliwiony, eteryczny. Mamy tutaj czyste zainteresowanie różnymi technikami, spotykamy Kaina i Abla, syna marnotrawnego, dostrzegamy piętno.
W to wszystko wpleciona ocena społeczeństwa w obliczu wojny, rachunek sumienia pojedynczego człowieka, rachunek sumienia nad światem.


Krótka powieść traktująca o zwyczajnych sprawach dorastania młodego człowieka, ukazana nieszablonowo, kryjąca pewną obrazowość, głębię.
Interesujące nawiązania biblijne, nawiązania do wierzeń, brzmienia rozwiniętej duchowości.
Inspirująca, zastanawiająca, fragmenty same trafiają do zeszytów.


"Możemy zrozumieć się nawzajem; lecz wyjaśnić samego siebie każdy może tylko sam."

"Moja to była sprawa uporać się z samym sobą i znaleźć własną drogę, a wywiązałem się z tego źle, jak większość tych, których dobrze wychowano."

Powieść o poszukiwaniu swojej drogi, przecieraniu szlaków życia. Cofanie się do początków, do pierwszych, dziecinnych kroków.


Sinclair- narrator opowiadania stwarza opowieść o swoim dorastaniu, i chociaż mówi o sobie,...