O „Impresjoniście” po raz pierwszy usłyszałam około 10 lat temu przy okazji Międzynarodowych Targów Książki w Warszawie. Kunzru odwiedził nasz kraj i został okrzyknięty objawieniem. Później przeczytałam recenzję Kazimiery Szczuki, od tamtego czasu mit „Impresjonisty” żył swoim życiem w mojej głowie. Oczyma wyobraźni widziałam romantyczną opowieść o Indiach okresu kolonialnego. Na początku książka rzeczywiście dzielnie ten mit podtrzymywała. „Na przełomie wieków, w odległym zakątku Indii, angielski urzędnik służby cywilnej poznaje młodą hinduskę podczas wyjątkowo ciężkiej ulewy. Dziewięć miesięcy później, rodzi się dziecko. Jego przyszłość jawi się niepewnie.” Tyle mówi informacja na okładce. Główny bohater, Pran Nath, będąc mieszańcem, owocem nieczystej miłości Brytyjczyka i Hinduski, przez całe życie poszukuje swojego miejsca na ziemi. Zarówno jednak Hindusi, jak i Anglicy traktują go jak wyrzutka. Jego życie jest pasmem udręk, przepełnione sytuacjami odrażającymi i mrożącymi krew w żyłach. Ma w sobie jednak tyle samozaparcia i determinacji, że każda porażka buduje go na nowo, a każdy cios od losu powoduje odrodzenie, swoistą przemianę w kogoś innego. Paran jest więc żebrakiem na ulicach Bombaju, traktowanym na równi z “niedotykalnymi”, niewolnikiem seksualnym, służącym, by na końcu wcielić się w rolę prawdziwego Brytyjczyka, kradnąc tożsamość przypadkowo spotkanemu mężczyźnie, który został zamordowany na jego oczach. Jak chyba każdy z nas, tak i główny bohater poszukuje swojego miejsca na ziemi, miłości i szczęścia.

Tak - historia jest bardzo ciekawa, dla niektórych może być bardzo egzotyczna. Tak – porusza problem trudny i ważny, poszukiwanie własnej tożsamości, wątek „masek” znany chociażby z dzieł Gombrowicza. Tak – napisana z rozmachem i koronkową wręcz dbałością o szczegóły, poznajemy życiorysy prawie wszystkich znaczących postaci, smaki, zapachy i nieomal każdy zakamarek duszy bohatera. Tu chyba właśnie tkwi problem. Być może to jest mój problem, bo chyba odwykłam od monumentalnych powieści, ale chwilami naprawdę trudno mi było skoncentrować się na głównym wątku. To co jest plusem, jest w mojej opinii minusem tej książki, dlatego chyba miałam taki problem z dokończeniem jej i napisaniem tej notatki. Chyba najlepszym słowem będzie tu „nierówność”. Z drugiej strony chyba za bardzo nastawiałam się na fajerwerki, które bez reszty „wciągną” mnie, że "zawalę" przy niej noc, czy dwie, że będę od urokiem jeszcze wiele, wiele tygodni po jej przeczytaniu. (Na marginesie już dawno żadna powieść mnie tak nie wciągnęła, ciekawe dlaczego???) Polecam ja zatem tylko tym, którzy lubią historie niebanalne, raczej trudne, wymagające dość dużej ilości czasu na przemyślenie i analizę.

Na mojej półce stoi kolejna powieść Kunzru, „Transmisja”. Chętnie sięgnę po nią, by zobaczyć jak się rozwinął warsztat pisarza.

O „Impresjoniście” po raz pierwszy usłyszałam około 10 lat temu przy okazji Międzynarodowych Targów Książki w Warszawie. Kunzru odwiedził nasz kraj i został okrzyknięty objawieniem. Później przeczytałam recenzję Kazimiery Szczuki, od tamtego czasu mit „Impresjonisty” żył swoim życiem w mojej głowie. Oczyma wyobraźni widziałam romantyczną opowieść o Indiach okresu...