Chyba bym wolała, żeby "Historia miłości" była po prostu tą książką, o której cały czas mowa w fabule. Dlaczego? Ponieważ jej fragmenty to istne literackie perełki. Również narracja ze strony Almy jest całkiem przyzwoita. Niestety fragmenty widziane od strony Leo są nudne i przyciężkawe. Zwłaszcza ta cała historia z Brunem oraz jego ciągłe powtarzające się "Ale.", "A jednak.", które spokojnie dałoby się to wpleść w resztę zdania, zamiast robić z tego denerwującą manierę. Poza tym uważam, że ostatnie 30 stron to czyste marnotrawstwo papieru. Rozumiem, że jest to wymuszone przez kompozycję książki, jaką sobie przyjęła autorka, ale umieszczanie jednego zdania na kartkę papieru to czysta kpina. Tylko mnie to wkurzało i wcale nie trzymało w napięciu. Plusem jest to, że książkę bardzo szybko się czyta. Ale autorka wymyśliła sobie, że poprowadzi fabułę wieloma drogami, które na końcu połączą się w jedną piękna całość. Cóż - zamierzenie godne podziwu, szkoda tylko, że w tym przypadku nieumiejętnie poprowadzone. Książka jest chaotyczna, a przez to owszem przeczytałam ją szybko, ale niezbyt uważnie i wcale mi się nie chciało skupiać na niej całej mojej uwagi. W mojej opinii to takie czytadło na weekend. Można przeczytać i zapomnieć. Nie skłania do żadnych ambitnych przemyśleń, co chyba było głównym zamysłem autorki. Trochę szkoda, bo dobry potencjał, pani Kraus naprawdę potrafi operować pięknym językiem. Ale forma przerosła treść niestety i jak dla mnie to za mało, aby się książką zachwycić i pokochać ją miłością absolutną. Ale chętnie przeczytam inne próbki autorstwa tej pani, bo wyczułam w jej słowach magię.

Chyba bym wolała, żeby "Historia miłości" była po prostu tą książką, o której cały czas mowa w fabule. Dlaczego? Ponieważ jej fragmenty to istne literackie perełki. Również narracja ze strony Almy jest całkiem przyzwoita. Niestety fragmenty widziane od strony Leo są nudne i przyciężkawe. Zwłaszcza ta cała historia z Brunem oraz jego ciągłe powtarzające się "Ale.", "A...