Zbierałem się do napisania opinii o tej książce i nie mogłem zacząć. Nie żebym nie wiedział co mam napisać, ale zaskoczyła mnie ta lektura. Objętościowo, to taki trochę większy "Tygrysek" - więc dawałem sobie na nią jeden, góra dwa wieczory - trwało dłużej. Miał to być mój pierwszy kontakt z Marquezem, więc towarzyszyła temu odrobina ekscytacji (bo taki znany i trendy kiedyś i w ogóle) i początek mnie nie zawiódł... Prawie jak u Hitchcocka - "zaczyna się od trzęsienia ziemi a potem napięcie rośnie", ale tylko do pewnego momentu. Potem coś, gdzieś rozłazi się we wszystkie strony. Może taki był zamysł autora? Punkt ciężkości przesuwa się z jednego bohatera na drugiego, z jednego wątku na kolejny i w efekcie mamy obraz południowoamerykańskiego miasteczka, które może być wszędzie i nigdzie. Nawet ze świadomością kolumbijskiego pochodzenia Marqueza, nie mogłem się początkowo pozbyć wrażenia, że to może Chile, może Argentyna, a może Boliwia. W zasadzie pasuje wszystko z wyjątkiem "portugalskiej" Brazylii. Może w tym właśnie przejawia się uniwersalizm i wspólnota losów mieszkańców tej "uboższej" z Ameryk? A to tylko zapis historii która wydarzyła się między czwartym a dwudziestym pierwszym października w mieście Macondo. W mieście, które nigdy nie poradziło sobie z przeszłością i nie ma pomysłu na to jak może wyglądać przyszłość. Jak złowrogie memento brzmią słowa piosenki mruczanej pod nosem przez o. Angela: "Od łez moich będzie wzbierać morze".
Chyba jednak sięgnę po "Sto lat samotności", nie od razu może - ale chyba jednak sięgnę.

Zbierałem się do napisania opinii o tej książce i nie mogłem zacząć. Nie żebym nie wiedział co mam napisać, ale zaskoczyła mnie ta lektura. Objętościowo, to taki trochę większy "Tygrysek" - więc dawałem sobie na nią jeden, góra dwa wieczory - trwało dłużej. Miał to być mój pierwszy kontakt z Marquezem, więc towarzyszyła temu odrobina ekscytacji (bo taki znany i trendy...