Każdy pisarz przed napisaniem książki musi wiedzieć i wynotować sobie o jej bohaterach i miejscu akcji o wiele więcej, niż później zawrze w utworze - i "Zła godzina" to takie notatki do "Stu lat samotności". Czytelnik dostaje obraz Macondo ze szpalerem przedziwnych postaci: alkad z bólem zęba, który snuje się po miasteczku niczym widmo Piłata z "Mistrza i Małgorzaty", ksiądz, którego podwładna truje myszy arszenikiem, tak że w końcu oboje zostają z trupiarnią gryzoni w kościele. Mimochodem jakiś Aurelio, który pojawia się nie wiadomo skąd i mówi kilka słów, nawet nie przypuszcza, jak wspaniałej historii stanie się kiedyś bohaterem. Tylko opowieści brak. Autor wyraźnie nie wie, co może się wydarzyć bohaterom w tym wegetującym, rozpalonym słońcem grajdole na końcu świata. Sieje w nim chaos i plotki, nurza go w błocie polityki, osuwa powoli w zło. Ale fabuła się nie klei, wszystko rozmywa się w dusznym klimacie zapomnianej wioski. Nie wiadomo, po co powieść powstała, wydaje się absolutnie zbędna. Ludzie w Macondo chodzą i robią rzeczy. Tyle. Sensu, celu ani przekazu w tym znaleźć niepodobna.

Każdy pisarz przed napisaniem książki musi wiedzieć i wynotować sobie o jej bohaterach i miejscu akcji o wiele więcej, niż później zawrze w utworze - i "Zła godzina" to takie notatki do "Stu lat samotności". Czytelnik dostaje obraz Macondo ze szpalerem przedziwnych postaci: alkad z bólem zęba, który snuje się po miasteczku niczym widmo Piłata z "Mistrza i Małgorzaty",...