Książka mnie rozczarowała. Nie to, że w ogóle nie jest ciekawa. Jest bardzo ciekawa. Czyta się szybko i lekko. Niemniej jednak została wydana jako kontynuacja „Pan raczy żartować, panie Feynman” i spodziewałbym się podobnego stylu. Tymczasem nie ma ona nic wspólnego z poprzednią. Pierwsza, choć nie jest autobiografią, ma trochę jej cech. Przepełniona jest dowcipem autora i różnymi anegdotami. W drugiej owego humoru tyle, co kot napłakał. Połowę książki (drugą) stanowi relacja autora z jego udziału w komisji mającej wyjaśnić katastrofę promu Challenger. Owszem, temat ciekawy, ale jeśli kogoś nie interesują sprawy techniczne, może to zanudzić. Feynman pokazuje kulisy dochodzenia, uwikłanie osób decyzyjnych w sprawy polityczne i ambicjonalne.
W pierwszej połowie książki zaś autor opisuje swoje dorastanie i młodość w kontekście znajomości ze swoją przyszłą żoną a następnie jej chorobę i przedwczesną śmierć. Ten fragment jest chyba najciekawszy, sporo tam bardzo mądrych przemyśleń. Środek książki to listy pisane do rodziny z podróży m.in. Japonii i Polski. To jedyny, naprawdę zabawny fragment w stylu "Pan raczy żartować...".
Całość sprawia wrażenie naprędce skleconych wspomnień bez żadnego konkretnego pomysłu, jakby chciano iść za ciosem sukcesu pierwszej książki.

Zupełnie też nie rozumiem pomysłu na okładkę. Oto mamy fotografię kolorowych drażetek bardziej kojarzących się z M & M’sami, niż z lekarstwami. Na jednej z nich widnieje symbol promieniotwórczości. Owszem, Faynman pracował przy projekcie Manhattan, ale w książce na ten temat nic nie ma. Poza oczywiście wspomnieniem o tym fakcie raz w tekscie i raz w epilogu. Nie ma również żadnych fragmentów odnoszących się do przemysłu chemicznego czy farmaceutycznego. Jeśli pomysł na okładkę był zainspirowany wspomnieniami o chorobie żony, to efekt wyjątkowo nieudany. We wspomnieniach nie ma mowy o metodach leczenia poza wzmianką o naświetlaniu promieniami Roentgena.

Pierwszą książką byłem zachwycony, druga pozostawiła niedosyt.
P.S.
Wielu czytelników wychwala tę książke, ale w opiniach wiecej piszą o autorze i o tym, jak barwną postacią był sam Feynman, niż o samej książce. Ale gwiazdkami oceniamy książkę a nie poziom barwności charakteru autora.

Książka mnie rozczarowała. Nie to, że w ogóle nie jest ciekawa. Jest bardzo ciekawa. Czyta się szybko i lekko. Niemniej jednak została wydana jako kontynuacja „Pan raczy żartować, panie Feynman” i spodziewałbym się podobnego stylu. Tymczasem nie ma ona nic wspólnego z poprzednią. Pierwsza, choć nie jest autobiografią, ma trochę jej cech. Przepełniona jest dowcipem autora i...