„Opowieści z Moulin Du Bruit” Wiliama Whartona to pomnik rodziny. Pisarz, jak ma w zwyczaju, buduje w powieści dom. Jest to stary młyn położony na francuskiej wsi. Jak zwykle uracza czytelnika bardzo drobiazgowymi opisami samej budowli, jej okolicy, a także szczegółowym sprawozdaniem z prac, jakich muszą dokonać mieszkańcy, by przywrócić młyn do stanu używalności (w tym wypadku przerobić go na budynek mieszkalny). Proza Whartona w większości skupia się na pochwale ludzkiej pracy, obcowaniu z naturą i współistnieniu z nią, zacieśnieniu więzów międzyludzkich i kultywowaniu wartości chrześcijańskich. Główny bohater ceni sobie trwałość i niezmienność cechującą wieś oraz jej mieszkańców, fascynują go ich historie, ich życzliwość, bezinteresowność. Główna narracja przecinana jest życiorysami tubylców, często nieskomplikowanymi, ale przepełnionymi pewną pierwotną siłą, zdeterminowaniem i pewnością, że cel, do którego dążą, jest słuszny. Udało się Whartonowi wpleść w opowiadanie manifest antywojenny, metafizyczne rozważania na temat śmierci, trochę praktyki malarskiej oraz całkiem zgrabny opis pogrążonego w chaosie Paryża. Powolny rytm tej prozy, jej opisowość (malarska, a jakże!), niemal całkowite wyzbycie się dialogów pozwala na wyciszenie i złapanie oddechu po całodziennych walkach, czyli zastosować w praktyce to, co autor stara się przekazać odbiorcy na kartach powieści. Sprytny zabieg, panie Wharton!


booknotcook.blog.pl

„Opowieści z Moulin Du Bruit” Wiliama Whartona to pomnik rodziny. Pisarz, jak ma w zwyczaju, buduje w powieści dom. Jest to stary młyn położony na francuskiej wsi. Jak zwykle uracza czytelnika bardzo drobiazgowymi opisami samej budowli, jej okolicy, a także szczegółowym sprawozdaniem z prac, jakich muszą dokonać mieszkańcy, by przywrócić młyn do stanu używalności (w tym...