Druga część "Malazańskiej księgi poległych" choć kontynuuje wątki "Ogrodów księżyca" to nie jest ich klasyczną kontynuacją. Wielu kluczowych bohaterów ląduje na ławce rezerwowych, inni spadają na drugi plan, ale w zamian pojawia się cała armia nowych postaci.
Podobnie jak w pierwszej części, autor nie bawi się w szczegółowe objaśnienia i zmusza nas, czytelników, do maksymalnej uwagi. Tworzy on świat pełen nadnaturalnych istot których moc pochodzi z tzw. "grot". Jest to, moim zdaniem, jedyny mankament tej powieści, gdyż cała zasada ich działania jest mało przejrzyście przedstawiona. Dla porównania Brandon Sanderson w swoim "Archiwum burzowego światła" tworzy równie skomplikowany świat, a wykłada go w sposób o wiele bardziej przystępny w odbiorze. Ten jeden negatywny aspekt nie psuje jednak odbioru całości. Kilka równolegle prowadzonych wątków i fenomenalnie przedstawieni bohaterowie sprawiają, że nawet po skończonej lekturze ciągle siedzimy w stworzonym przez Eriksona świecie nie mogąc się otrząsnąć po ostatnich 200 stronach gdzie tempo i dramaturgia wydarzeń wskoczyła na najwyższe możliwe obroty.
Jak dla mnie fenomenalna pozycja, równie udana co pierwsza część, a nawet odrobinę lepsza. Autor nie boi się trudnych zagadnień takich jak okrucieństwo wojny, niewolnictwo czy odkupienie win i wszystkie przedstawia z należytym szacunkiem i dbałością. Szczerze polecam.

Druga część "Malazańskiej księgi poległych" choć kontynuuje wątki "Ogrodów księżyca" to nie jest ich klasyczną kontynuacją. Wielu kluczowych bohaterów ląduje na ławce rezerwowych, inni spadają na drugi plan, ale w zamian pojawia się cała armia nowych postaci.
Podobnie jak w pierwszej części, autor nie bawi się w szczegółowe objaśnienia i zmusza nas, czytelników, do...