Adoro! Zatrzymała się i spojrzała w górę, po tylu latach zaskoczona brzmieniem jego głosu. Stał przed nią taki, jakiego poznała, młody, wysoki, przystojny. Roześmiał się z jej zaskoczenia, błyskając oczami. – Murad! – Chodź, gołąbeczko – uśmiechnął się, wyciągając do niej ręce. – Już czas, żebyś ruszyła w drogę. Oczy Teadory napełniły się łzami. – Tak długo czekałam, żebyś po mnie przyszedł – rzekła. Wyciągnęła dłoń i wzięła go za rękę. – Wiem, gołąbeczko. To było bardzo długo, ale już nigdy cię nie opuszczę. Chodź teraz. To niedaleko. Za każdym razem, jak to czytam - płaczę rzewnymi łzami....

Adoro! Zatrzymała się i spojrzała w górę, po tylu latach zaskoczona brzmieniem jego głosu. Stał przed nią taki, jakiego poznała, młody, wyso...

Usiłował coś powiedzieć, z pobladłą twarzą i szybko gasnącym blaskiem w oczach. – Przebacz...okrucieństwo... Kocham cię... Adoro... – Wiem, moj ukochany! Wiem! Nic nie mów. Medyk już idzie. – O Boże! Było jej tak zimno. Dlaczego czuła taki chłód? Smutny uśmiech pojawił się na jego twarzy. Potrząsnął głową. – Pocałuj mnie... na pożegnanie, gołąbeczko. Pochyliła się i dotknęła wargami jego stygnących ust. – Brzoskwinie – wyszeptał słabym głosem. – Pachniesz brzoskwiniami... – i opadł do tyłu w jej objęciach z otwartymi, czarnymi, niewidzącymi oczami.

Usiłował coś powiedzieć, z pobladłą twarzą i szybko gasnącym blaskiem w oczach. – Przebacz...okrucieństwo... Kocham cię... Adoro... – Wiem...

Gram po to, żeby wygrać i nie zamierzam przegrywać tylko dlatego, że jestem kobietą.

Gram po to, żeby wygrać i nie zamierzam przegrywać tylko dlatego, że jestem kobietą.