Bardzo ciężko zaczyna się czytać tę krótką powieść. Narrator, który jest zarazem jednym z głównych bohaterów, zarzuca czytelnika dygresjami, mnóstwem odniesień literackich, barwnymi i szerokimi opisami poszczególnych postaci. Taka meandryczna narracja sprawia, przynajmniej u mnie, że uwaga ucieka i trudno się skupić na akcji. Powoli jednak, stopniowo narrator przyciąga uwagę czytelnika, zaczyna bawić, a potem nagle okazuje się, że nie tylko zabawna jest ta historia awansu społecznego miłej dziewczyny ze zubożałej rodziny o nie najlepszych koneksjach.
Odniesienia literackie są zbyt liczne i już niezbyt czytelne, historia niewątpliwie przegadana, postaci mocno przerysowane. Mimo tego przerysowania ani narrator, ani wdowiec Lovel, ani Elżbieta, ani nawet żadna z mniej ważnych postaci nie jest jednowymiarowa. Wszystkie są zabawne, ale i tragiczne. Rozterki miłosno-małżeńskie narratora, bardzo zabawne, budzą zarówno politowanie, jak i żal, a nawet głębokie zrozumienie.
Opis jego emocji po tym, jak zawiedzione zostały jego nadzieje, jest szalenie prawdziwy i - mimo ckliwego sentymentalizmu, a może właśnie dzięki niemu - przywołuje wspomnienie osobiście przeżytych zawodów. "Byłem jak uśmiechnięte jezioro. Czy można było sądzić, że pod niewzruszoną taflą, wśród jasnych nenufarów, gdzieś w chłodnej toni leży trup?"
Nawet działania i charakter Elżbiety, która w drodze ku lepszej przyszłości posługiwała się bezbłędną chłodną strategią i srodze zawiodła nadzieje m.in. naszego narratora, nie zostały przedstawione jako jednoznacznie naganne. W natłoku żarcików i ironii jednak udało mu się przemycić refleksje nad losem kobiety pozbawionej środków i koneksji.
W literaturze tak "starej" mnie nieodmiennie zachwyca odkrycie, że ludzie się nie zmienili. Nie zmieniły się nasze reakcje, nasze emocje, nasze marzenia i nasze rozczarowania. Zmieniają się dekoracje, nosimy wygodniejsze ubrania i dłużej żyjemy, ale poza tym jesteśmy dokładnie tacy sami. I nadal są pisarze, którzy potrafią je oddać. Chwała Thackerayowi!

Bardzo ciężko zaczyna się czytać tę krótką powieść. Narrator, który jest zarazem jednym z głównych bohaterów, zarzuca czytelnika dygresjami, mnóstwem odniesień literackich, barwnymi i szerokimi opisami poszczególnych postaci. Taka meandryczna narracja sprawia, przynajmniej u mnie, że uwaga ucieka i trudno się skupić na akcji. Powoli jednak, stopniowo narrator przyciąga...