Twórczości Knuta Hamsuna,a właściwie Knuta Pedersona, nie znam a jedyną jego książkę o jakiej do tej pory słyszałam był "Głód".

Jakoś nigdy nie potrafiłam się przekonać, by chociaż do niej zajrzeć mimo,że od lat mam ją w domu.

Za pronazistowskie poglądy i popieranie przed II Wojną Światową i w jej trakcie Adolfa Hitlera,Hamsun po wojnie był sądzony i poddany ogólnonarodowemu ostracyzmowi. Potępiony za kolaborację żył w odosobnieniu. Odsyłano mu nawet jego książki.
Dzisiaj jest uważany za jednego z największych pisarzy norweskich, powszechnie jest czytany i podziwiany i wymieniany w jednym szeregu z Sigrid Undset i Henrykiem Ibsenem.

Sądzę,że najwyższa pora by w zalewie dzisiejszych nowości, z których większość nie zapisze się złotymi zgłoskami w literaturze, sięgnąć również po książki pisarzy uznanych a w szczególności noblistów,a Knut Hamsun jest Noblistą z 1920 roku.

Przeglądając swoje zbiory stwierdziłam, że w biblioteczce mam nie tylko jego "Głód", ale również "Wiktorię" wydaną przez Wydawnictwo Książka i Wiedza w 1989 roku, w serii Koliber.
I właśnie tę niewielką książeczkę ostatnio przeczytałam.
Mimo, iż książeczka nosi tytuł " Wiktoria", jej głównym bohaterem jest Janek, syn młynarza, który od dzieciństwa wychowywał się w cieniu sąsiadującego z młynem dworu i jego mieszkańców, a w tym swoich prawie rówieśników, Wiktorii i jej brata.

Janek samotny jako dziecko a przy tym obdarzony niezwykle wrażliwą naturą i wyobraźnią żył w dużej symbiozie z otaczającą go przyrodą doskonale odnajdując się w każdej z pór roku, prowadząc bogate życie wewnętrzne i wymyślając sobie zabawy.

Obiektem jego uczuć od najmłodszych lat była dziewczynka z dworu, Wiktoria, a i ta podzielała jego uczucia lecz obydwoje posiadali dumne charaktery, które sprawiały, że trudno im było w kwestii miłości się porozumieć i chociaż sobie ją wyznali wciąż byli jej niepewni a głównie nie był jej pewien Janek, gdyż niejednoznaczne zachowanie Wiktorii różnie sobie interpretował.

Na przeszkodzie miłości stanęły jednak względy nierównego pochodzenia społecznego i nic nie dało, że Janek całe lata poświęcił na naukę i studia w mieście, a nadto obdarzony weną twórczą został uznanym poetą i pisarzem.

Wiktoria zmuszona została do zaręczenia się z porucznikiem, synem bogatego szambelana, którego pieniądze miały uratować fatalną sytuację finansową dworu, a wówczas zdesperowany Janek również zdecydował się na zaręczyny z dziewczyną, którą jako dziecko uratował od utonięcia.

Finał książki jest na równi dramatyczny jak i zaskakujący.

Dzięki tej lekturze przyswoiłam sobie trochę/ bardzo niewiele/ wiadomości na temat stylu w jakim pisał Knut Hamsun, który po wydaniu swojej pierwszej powieści został uznany za prekursora modernizmu w literaturze, ponieważ nikt przed nim nie pisał w ten sposób. Również i "Wiktoria” utrzymana jest w stylu modernistycznym i zawiera takie techniki pisarskie jak monolog wewnętrzny, strumień światła i monolog dramatyczny. Janek żyje jakby w dwu rzeczywistościach, zewnętrznej i wewnętrznej a na dodatek akcja książki przeplatana jest tym co on sam pisze .

"Wiktoria" to, napisana bardzo krótkimi, czytelnymi zdaniami, liryczna opowieść o niespełnionej miłości, którą warto przeczytać.


Recenzja pochodzi z mojego bloga:http://natanna-mojezaczytanie.blogspot.com/2012/08/wiktoria-wielka-niespeniona-miosc.html

Twórczości Knuta Hamsuna,a właściwie Knuta Pedersona, nie znam a jedyną jego książkę o jakiej do tej pory słyszałam był "Głód".

Jakoś nigdy nie potrafiłam się przekonać, by chociaż do niej zajrzeć mimo,że od lat mam ją w domu.

Za pronazistowskie poglądy i popieranie przed II Wojną Światową i w jej trakcie Adolfa Hitlera,Hamsun po wojnie był sądzony i poddany...