„Saga Sigrun” spełnia wszelkie wymogi literatury popularnej: akcja toczy się wartko, fabuła wciąga, a bohaterowie dają się lubić. Jest przemoc, seks, wielka polityka, są także czary - rzecz w końcu dzieje się w X wieku. Wciąż nie opuszcza mnie jednak wrażenie, że książka Cherezińskiej dryfuje momentami w stronę kiczu, a w najlepszym razie pozostaje bajką dla dorosłych.

Królewny co prawda tu nie ma, ale piękne i prostolinijne dziewczę ze znamienitego rodu jest. Na przestrzeni 20 lat tytułowa Sigrun, a zarazem narratorka opowieści, da się poznać również jako doskonała żona i matka, wspaniała gospodyni i opiekunka grodu. W skrócie: ideał. Męża naturalnie ma równie znakomitego – Regin to waleczny woj i błyskotliwy taktyk, a przy tym dobry i mądry pan na włościach w jednej osobie. Dzieci nie mają innego wyjścia, jak wpisać się w ten słodki obrazek.

Życie Sigrun obfituje w pozytywne wydarzenia: miłość od pierwszego wejrzenia (i do grobowej deski), narodziny kontynuatora rodu, ogólny dostatek i pomyślność. Jeśli zdarzają się przeciwności losu, łatwo je pokonuje dzięki bystrości umysłu i pomocy oddanych przyjaciół. Niby pod koniec powieści pojawia się akcent tragiczny, bo małżonek ginie, ale ponieważ dla wikinga nie ma nic bardziej chwalebnego niż śmierć na polu walki, można uznać, że „Saga Sigrun” kończy się jak Odyn przykazał.

W powieści zwracają uwagę rozbudowane sceny erotyczne. O ile w pierwszych trzech o mieczach, pieczarach, spijaniu soków itp. czytałam z zainteresowaniem, to przy czwartej i piątej podobnej scenie zatęskniłam za opisami przyrody, a kolejne po prostu pomijałam. Dla kontrastu bardzo ciekawym wątkiem w „Sadze…” jest powolne przenikanie chrześcijaństwa na ziemie obecnej Norwegii, która wyjątkowo długo opierała się chrystianizacji.

Jeśli traktować książkę Cherezińskiej jako sagę, a więc utwór epicki o skandynawskich bohaterach i wybitnych rodach, trzeba przyznać, że autorka sprawnie wpisała się w konwencję i przesłodzenie fabuły jest uzasadnione. Jeśli jednak oczekujemy od „Sagi Sigrun” czegoś więcej niż rozrywki (przyjemnej, nie przeczę), będziemy szukać na próżno. Mimo wszystko chętnie sprawdzę, czy drugi tom cyklu, którego bohaterką jest kobieta „zimna jak lód i twarda jak stal”, nie jest lepszy.

„Saga Sigrun” spełnia wszelkie wymogi literatury popularnej: akcja toczy się wartko, fabuła wciąga, a bohaterowie dają się lubić. Jest przemoc, seks, wielka polityka, są także czary - rzecz w końcu dzieje się w X wieku. Wciąż nie opuszcza mnie jednak wrażenie, że książka Cherezińskiej dryfuje momentami w stronę kiczu, a w najlepszym razie pozostaje bajką dla...