"Czasem dużo szlachetniej jest zataić prawdę, niż odbierać ostatnie resztki nadziei."

Właśnie to zdanie z pewnego filmu nasunęło mi się po przeczytaniu tej noweli Bolesława Prusa. Opowiadanie o mężu i żonie jest smutne, gorzkie. Jednocześnie jest to opowiadanie niezwykle budujące, bo autor mówi o tym, do jakich pięknych uczuć i czynów zdolni są przeciętni ludzie. W noweli nie mówi się wprost o chorobie, miłości, śmierci, ale są one do wyczucia. Kłamstwo, do jakiego się oboje posunęli było w szlachetnej sprawie. Św. Paweł w swoim hymnie napisał, że są 3 najwyższe dary: wiara, nadzieja, miłość. Dlaczego mamy świadomie odbierać ukochanej osobie jeden z tych darów- nadzieję, skoro możemy zrobić coś, co sprawi, że na twarzy cierpiącego zagości uśmiech. Nowela odpowiada na nurtujące pytanie: "Czym jest miłość ?" Miłość to nic wielkiego. To przebywanie z ukochana osobą niezależnie od sytuacji. To bycie z człowiekiem w szczęściu i nieszczęściu, zawsze gdy potrzebuje bliskości. To wpieranie ukochane osoby i codzienne zapewnianie o trwałym uczuciu. Miłość żony do umierającego męża była widoczna na każdym kroku. Dopiero po przeczytaniu tego bez wątpienia wspaniałego tekstu człowiek rozumie słowa przysięgi małżeńskiej: "... w zdrowiu, w chorobie, w dobrej i złej doli, dopóki śmierć nie rozłączy".
Jest naprawdę cudowna. Niebywałe jest to, że w tak prosty sposób, bo na przykładzie zwykłej, przetartej miejscami kamizelki można człowiekowi przekazać tak wiele.

"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą".

"Czasem dużo szlachetniej jest zataić prawdę, niż odbierać ostatnie resztki nadziei."

Właśnie to zdanie z pewnego filmu nasunęło mi się po przeczytaniu tej noweli Bolesława Prusa. Opowiadanie o mężu i żonie jest smutne, gorzkie. Jednocześnie jest to opowiadanie niezwykle budujące, bo autor mówi o tym, do jakich pięknych uczuć i czynów zdolni są przeciętni ludzie. W noweli...