„Człowiek miewa w życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które przypominają smutek.”
„Któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca?”
„Dziś patrząc na starą kamizelkę widzę, że nad jej ściągaczami pracowały dwie osoby. Pan — co dzień posuwał sprzączkę, ażeby uspokoić żonę, a pani co dzień — skracała pasek, aby mężowi dodać otuchy.”

Piękna opowieść o małżeństwie, które zrobiłoby dla siebie wszystko. Łącznie z kłamstwem. Lecz tym kłamstwem, które ochrania i daje nadzieję najukochańszej osobie. Mąż który zachorował, jest wspierany do końca przez swoją żonę. Mężczyzna wiedząc, że odchodzi, robi dla żony coś, przez co żona ma nadzieję, że jej ukochany wyzdrowieje. Oboje robili coś, co dawało nadzieję drugiemu, szansę na wyzdrowienie, poczucie bezpieczeństwa oraz ulżenie w zmartwieniu z jakim przyszło się im borykać. Robili wszystko co w ich mocy, żeby ulżyć miłości swojego życia, pozostawiając ją z nadzieją do końca.
Piękna opowieść, która daje do myślenia.Czy to kłamstwo da się wytłumaczyć? Przeczytajcie i oceńcie sami. POLECAM.

„Człowiek miewa w życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które przypominają smutek.”
„Któż jednak powie, że za tymi chmurami nie ma słońca?”
„Dziś patrząc na starą kamizelkę widzę, że nad jej ściągaczami pracowały dwie osoby. Pan — co dzień posuwał sprzączkę, ażeby uspokoić żonę, a pani co dzień — skracała pasek, aby mężowi dodać otuchy.”

Piękna opowieść o...