Czy ktoś chciałby znać datę swojej śmierci...wiedzieć ile czasu jeszcze będzie żył.
Czy świadomość tego sprawi, że nasze nastawienie na każdy dzień będzie dobre...?
Nie sądzę...!!!
A co, jeśli już wiemy..., gdy ten dzień wrył się już w naszej pamięci...
...wówczas zaczynamy czekać...odliczać dzień po dniu, odznaczać w kalendarzu...Poniedziałek, wtorek, środa i tak do końca, każdy tydzień, miesiąc, rok w zależności od otrzymanego wyroku...
Ja bym zwariował...
Szczerze mówię...prędzej bym w wariatkowie się znalazł, a stamtąd odszedł na spotkanie ze Świętym Piotrem.
Nie mógłbym myśleć o niczym innym. Te myśli ciągle biegałyby wokół oczekującej na mnie kostuchy. Mój mózg by się dosłownie, zagotował, przegrzał do reszty...
Jednak jest coś znacznie gorszego, wręcz przerażającego..., a mianowicie czekanie na tą śmierć w samotności. Gdy obok nas nie ma nikogo, kto dzieliłby ten cały ciężar...
Masakra.
Taki właśnie ciężar dźwigał główny bohater powieści Johna Grishama...fachowca od książek niebanalnych...
Jak do tej pory chyba najlepsza z jego książek, które udało mi się przeczytać. Portret psychologiczny skazanego na śmierć Sama w mojej opinii na najwyższym literackim poziomie. Stworzył postać, która emocjami dzieli się z nami odkąd ją poznajemy i tak do końca powieści. Jak potoczą się losy Sama zostawię dla ciekawości tych, którzy jeszcze go nie poznali.

Nie ujmując nic oczywiście innym bohaterom tej powieści, którzy również potrafią przyciągnąć uwagę czytelnika...szczególnie postać młodego prawnika, który idealnie uzupełnia całą historię. A jak wielką rolę odegra w życiu Sama, trzeba przeczytać i przekonać się na własnej skórze...!!!

Grisham w nie jednej swojej powieści porusza problem tolerancji i ogromnej nienawiści, którą rodzi rasizm...było on obecny kiedyś, ale dzisiaj też można się z spotkać z taką postawą wobec ludzi, tylko że chyba w nieco mniejszym stopniu...
...i również w tej książce opowiada o rodzinie skażonej rasizmem...główny wątek skupiony jest na sprawie Sama, gdy już osadzony w więzieniu w BLOKU ŚMIERCI czeka od 20 lat na swoją śmierć, a koniec tego wyroku zbliża się małymi kroczkami...
Jego burzliwa przeszłość staje się tłem dla tej książki. Grisham cofa się w przeszłość, wyjaśnia mnóstwo rzeczy, dzięki czemu czytelnik powoli zaczyna rozumieć, co mogło kierować Samem...,
dlaczego posuną się do takich, a nie innych zachowań?...co miało na to wszystko wpływ? Czy naprawdę jest taki zły...?
Rodzina ma niebagatelny wpływ na to, jakimi w przyszłości staniemy się ludźmi. Przykład Sama i jego historia da temu stwierdzeniu idealny dowód. Pokaże jak rodzina może wypaczyć człowieka i nastawić go, przeciwko czemuś.

Dodatkowo ta książka pokaże jak wiele błędów w życiu człowieka rodzi młodość. Człowiek jest niedojrzały, nieprzygotowany do prowadzenia normalne, spokojnego i odpowiedzialnego życia. W tym okresie jest pełen arogancji, zbyt wielkiej pewności siebie. Nie ma w nim pokory, ani większego szacunku wobec świata i ludzi. Jego działania są pełne chaosu i nieprzemyślanych decyzji.
Po latach, gdy już wkroczy się w tej dojrzalszy wiek, wówczas człowiek pokornieje, uspokaja swoje życie czyniąc je bardziej odpowiedzialnym.
Złe wzorce, które złapał w młodości powoli się z niego wypalają, zanikają...
Nie udaje się to każdemu, ale co niektórym tak!!!

Ta zmusza do refleksji, pozwala zastanowić się nad swoim życiem...
...przewartościować je!!!
Trzyma w napięciu przez całą książkę, ale zdecydowanie przyśpiesza pod koniec.
Po raz kolejny Grisham udowodnił mi, że prawo w jego wydaniu nie jest nudne, wręcz przeciwnie, ciężko od tej książki się oderwać...
Zostaje w głowie, a jeśli o mnie chodzi, to wydaje mi się, że zostanie na długo...!!!

Spokój uratuje każdego...jeśli będzie szedł w parze z odpowiedzialnością, to istnieje mała szansa na to, że skopiemy sobie życie, które doceniamy dopiero wtedy, gdy zostaje go, już niewiele...!!!

Czy ktoś chciałby znać datę swojej śmierci...wiedzieć ile czasu jeszcze będzie żył.
Czy świadomość tego sprawi, że nasze nastawienie na każdy dzień będzie dobre...?
Nie sądzę...!!!
A co, jeśli już wiemy..., gdy ten dzień wrył się już w naszej pamięci...
...wówczas zaczynamy czekać...odliczać dzień po dniu, odznaczać w kalendarzu...Poniedziałek, wtorek, środa i tak do końca,...