No nie wiem...Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Pierwsza część trylogii czyli "Kapłanka w bieli" wciągnęła mnie całkowicie, ciekawiła i zdominowała przez chwilę mój świat. Zabierając się za "Ostatnią z dzikich" liczyłam na podobne wrażenia.

Niestety, przeliczyłam się. Początek jest bardzo, bardzo nudny, rozwleczony do granic wytrzymałości czytelnika. I niby cały czas coś się dzieje ale praktycznie nic się nie dzieje. Akcja jest tak mało dynamiczna, powolna i apatyczna, że można jajo wysiedzieć w trakcie czytania. I to tempo ślimaka winniczka utrzymuje się właściwie przez całą książkę.

"Ostatnia z dzikich" rozpoczyna się w momencie, w którym kończy się "Kapłanka w bieli". Spotykamy naszych dobrych znajomych - Wybranych, tkaczy snów, Siyee, Emerahl czy Leiarda ale i poznajemy nowych - pentadrian oraz lud morza. I tu kolejne rozczarowanie. Nowi bohaterowie są mało wyraziści, przeciętni, nudni. Czegoś mi tu brakowało, jakiegoś pazura, który byłby charakterystyczny czy wyróżniający dla pentadrian lub Elai. A autorka przedstawiła ich w sposób mdły, bezpłciowy i nijaki co skutkowało tym, że jedni byli mi obojętni a drudzy - wkurzali.

Ale co by tylko nie marudzić - książka ma też dobre strony. Z dużą przyjemnością podróżowałam razem z Emerahl w poszukiwaniu innych dzikich, z prawdziwym zainteresowaniem śledziłam losy Leiarda - jego przeszłość i teraźniejszość. Polubiłam go i kibicuję mu w jego walce z bogami i Białymi. Cieszyłam się też z wizyty u moich ukochanych Siyee ale wizyta była pełna smutku i obaw o lud nieba gdy wybuchła w Si epidemia. Ale to dzielny i waleczny lud, który łatwo się nie poddaje. No i Auraya - największe pozytywne zaskoczenie. Podobała mi się zmiana jaka w niej zaszła pod koniec książki. Nabrała charakteru i zdecydowania, przestała być taka bezbarwna i wkurzająca, taka "ojej jaka jestem miła i posłuszna i wszyscy mnie lubią".

Lubię Trudi Canavan. Zawsze dobrze czułam się w świecie do którego mnie zabierała. Dla mnie "Ostatnia z dzikich" to taki wypadek przy pracy. Dużo pytań pozostało jeszcze bez odpowiedzi, dużo tajemnic do wyjaśnienia, więc sięgnięcie po trzecią część jest raczej niezbędne. I mam tylko nadzieję, że kolejna, ostatnia już część trylogii Era Pięciorga rozkręci się, nabierze tempa i popędzi niczym pendolino do finału.

No nie wiem...Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Pierwsza część trylogii czyli "Kapłanka w bieli" wciągnęła mnie całkowicie, ciekawiła i zdominowała przez chwilę mój świat. Zabierając się za "Ostatnią z dzikich" liczyłam na podobne wrażenia.

Niestety, przeliczyłam się. Początek jest bardzo, bardzo nudny, rozwleczony do granic wytrzymałości czytelnika. I niby...