„Ano w Bogu nadzieja – westchnął z emfazą senator Kardupell i podniósł błękitne oczęta do nieba. - Tynk ci odpada – zauważył trzeźwym tonem”. To zdanie jest świetnym przykładem ilustrującym w jaki sposób napisana jest powieść. Przede wszystkim wszystkie nazwiska niosą w sobie przekaz. Poza tym żart. Dość subtelny i finezyjny, zwłaszcza w zderzeniu z językiem książki, w przeważającej części wulgarnym. Widzimy świat, po kataklizmie, dość niesprecyzowanym zresztą. Część ziem została zniszczona, a w Polsce rządzi kler i jego poplecznicy. Mają swoje struktury organizacyjne, swoje tajne służby. Normą są wymuszenia, rozpusta, wyuzdanie. Ludzie zapomnieli o tym, czym jest godność, miłość, oddanie. Dwupokojowe mieszkanie to szczyt luksusu. Kwaśne deszcze powodują, że ubrania się rozpuszczają, a jedzenie jest trudne do zdobycia. Jakie wrażenie zrobiła na mnie ta książka? Skrajne. Z jednej strony dopracowane szczegóły, dość przemyślany świat przedstawiony, a z drugiej brak myśli przewodniej. Niby autor ma jakieś przesłanie dla czytelnika, ale przekazuje je w tak zawoalowany i mętny sposób, że pozostają wątpliwości. Czy to nawiązanie do Hioba? Czy może odwieczna walka Dobra ze Złem o prymat nad światem? Czy też pokazanie, że nawet najbardziej zeszmacony człowiek będzie miał w sobie odrobinę godności, która sprawi, że nie przekroczy ostatecznej granicy? Nie wiem. Umęczyłam się i nie do końca mam przekonanie, że było warto.

„Ano w Bogu nadzieja – westchnął z emfazą senator Kardupell i podniósł błękitne oczęta do nieba. - Tynk ci odpada – zauważył trzeźwym tonem”. To zdanie jest świetnym przykładem ilustrującym w jaki sposób napisana jest powieść. Przede wszystkim wszystkie nazwiska niosą w sobie przekaz. Poza tym żart. Dość subtelny i finezyjny, zwłaszcza w zderzeniu z językiem książki, w...