Michael.
Artysta. Geniusz muzyczny i taneczny. Legenda już na życia. "Bohaterowie zostają zapamiętani, ale prawdziwe gwiazdy są wiecznie żywe". Mogłabym pisać o Michaelu przez długie godziny, ale mam prawo pisać TYLKO o książce.

"A więc opowiem wam, co pamiętam. Pamiętam, że śpiewałem najgłośniej jak umiałem, że tańczyłem z prawdziwym zapałem, i że pracowałem zbyt ciężko jak na małe dziecko."
Zatrzymałam się przy tym zdaniu, bo przejęło mnie na wskroś. Emanowało smutkiem tak silnym, iż niemal namacalnym. Nikt nie zaprzeczy, że Michael był cudownym dzieckiem, i że, jak to określił, już w wieku dwudziestu lat czuł się w swojej pracy weteranem.

Z kart jego książki bije ciepło, które pragnął przekazać. Miłością obdarzał wszystkich i chyba nie znał słowa nienawidzę. Mało kto wie, że Mike pisał również wiersze i bardzo ładnie rysował.
Czytanie tej książki to powrót do przeszłości, lot w rakiecie ku czemuś, co kiedyś zdarzyło się naprawdę, a ludzie widzą obraz czegoś, co już niestety nie istnieje- to tak jak patrzenie na gwiazdy, które istniały miliony lat temu, ale teraz są już tylko wspomnieniem, dawno zgasły, bo światło potrzebowało aż tyle czasu, by dotrzeć do ziemi.
Michael prowadzi nas muzyką- i zrozumieją mnie przede wszystkim te osoby, które doskonale znają jego piosenki, począwszy od pierwszych albumów "Jackson 5". Te właśnie osoby będą słyszeć w głowie słowa piosenek, które Michael czasami cytuje; muzykę, którą opisuje i przede wszystkim emocje, które są tam zawarte.

Mike przytacza anegdoty, które wywołują uśmiech, ale również ukłucie w sercu, gdy mówi o swojej samotności, bo Mike wbrew pozorom jest na wskroś ludzki, "też ma serce i też ma uczucia" i to głównie media uczyniły jego życie trudnym do zniesienia. Uważam, że trzeba mieć dużo odwagi, by pisać o sobie, by dzielić się całym swoim osobistym życiem, gdy tuż obok stado wygłodniałych hien tylko czyha wypatrując skandalu. Nie można winić kogoś za to, że idealizuje swoje wspomnienia-wszyscy to robimy.
Mike był człowiekiem, który naprawdę "chwytał dzień". W swojej autobiografii opisał m.in. swój udział w filmie "Czarnoksiężnik z Oz" i wiele innych fascynujących rzeczy.

Najlepiej jest jednak samemu usiąść, wziąć książkę do ręki i słuchać tego, co on mówi. Bo mówi wbrew pozorom bardzo dużo. Gorzką prawdę ukrytą między wersami, powraca do tych najprostszych rzeczy, które sprawiły mu radość. Opisuje jak wielką wartość zawsze miał dla niego Bóg i rodzina. Nigdy nie zapomina podziękować Bogu za talent, jaki otrzymał. Nigdy też nie stał się egoistą i snobem. Pomimo tylu pułapek, w które mógł wpaść, nie robił głupstw i pozostał sobą.
Na scenie- wulkanem energii, poza nią-skrytym, nieśmiałym człowiekiem, który szepcze:" gdy ktoś mnie zrani, krwawię".
Before you judge me, try hard to love me- zanim mnie osądzicie, spróbujcie mnie naprawdę pokochać.
Michael jest dla mnie eskapizmem w czystej postaci.

Książka jest wspaniała bez względu na to, kto jaką muzykę słucha, bo choć muzyka jest motywem przewodnim, to jest to opowieść o człowieku- prawdziwa opowieść jego duszy.
Michael pozostaje w świadomości ludzi, którzy go pokochali. Pozostawił po sobie tak wiele...
Przerzucając kartki książki Mike uśmiecha się do nas z czarno-białych fotografii i mówi: Tacy byliśmy. Tacy będziemy zapamiętani.

Michael.
Artysta. Geniusz muzyczny i taneczny. Legenda już na życia. "Bohaterowie zostają zapamiętani, ale prawdziwe gwiazdy są wiecznie żywe". Mogłabym pisać o Michaelu przez długie godziny, ale mam prawo pisać TYLKO o książce.

"A więc opowiem wam, co pamiętam. Pamiętam, że śpiewałem najgłośniej jak umiałem, że tańczyłem z prawdziwym zapałem, i że pracowałem zbyt ciężko...