Książka sporo lepsza od „Dżumy”- tym razem obyło się bez zbędnego wodolejstwa. Ale uznaję ją za bardzo dobrą nie z tych powodów co inni. Zachwyceni czytelnicy i sam autor dumają nad ciężkim losem człowieka, który jest inny, który nie chce postępować tak jak reszta społeczeństwa. Który niemal buntowniczo mówi „nie” gdy inni potakują. Który wreszcie „nie bierze udziału w kłamstwie”. Camus napisał: „w naszym społeczeństwie każdy człowiek, który nie płacze na pogrzebie swojej matki, ryzykuje bycie skazanym na śmierć”. W tym momencie stanę w opozycji do Noblisty i jego admiratorów: ja tego o czym oni piszą, w tej książce nie widziałem. To dla mnie książka opowiadająca o tym, co może się czaić w głowie socjopaty. Meursault właśnie socjopatą jest, osobnikiem upośledzonym psychicznie po części również. Nie widzę sensu w doszukiwaniu się mężnej, bohaterskiej postawy, heroizmu w płynięciu pod prąd norm społecznych w postępowaniu człowieka, który metodycznie wpakował pięć kulek w Araba, bo mu było gorąco i się spocił. To książka o rozmyślaniach apatycznego wariata, którego takie rzeczy jak oskarżenie o morderstwo, śmierć matki, czy nawet własny ożenek interesują mniej, niż obecność klimatyzacji na sali sądowej. Może jestem ograniczony, bo nie dostrzegam tutaj tych zalet głównego bohatera, o których tak pieją zachwyceni czytelnicy, ale przynajmniej stąpam twardo po ziemi. Mi to wystarczy.

Książka sporo lepsza od „Dżumy”- tym razem obyło się bez zbędnego wodolejstwa. Ale uznaję ją za bardzo dobrą nie z tych powodów co inni. Zachwyceni czytelnicy i sam autor dumają nad ciężkim losem człowieka, który jest inny, który nie chce postępować tak jak reszta społeczeństwa. Który niemal buntowniczo mówi „nie” gdy inni potakują. Który wreszcie „nie bierze udziału w...