Pierwsze wrażenie po przeczytaniu? Ulga - że Islandczycy różnią się diametralnie od Szwedów i że choć to kryminał skandynawski, to nie jest ani przegadany, ani zalany tą upiorną falą psychologizowania, która mnie ostatnio tak zmęczyła przy szwedzkich powieściach quasi-kryminalnych (że przywołam "Babilon" pani Ceder, brr). Tutaj mamy do czynienia z dobrym staroświeckim rozumieniem zagadki detektywistycznej: jest trup-jest detektyw (ekipa mówiąc ściśle) - znajdujemy zabójcę. I do tego dość ciekawa intryga, oparta na swoistej właściwości islandzkiego społeczeństwa, zamkniętego, niemal hoomgenicznego, w którym niemal wszyscy są jakoś ze sobą spokrewnieni, choć więzy te mogą sięgać wieluset lat wstecz. Genetyka jest jednak nieubłagana, dziedzictwo pokoleń potrafi się przejawić dość niespodziewanie i doprowadzić do tragedii. Tyle jeśli chodzi o intrygę (nie jestem zwolenniczką streszczania nadmiernego treści), pisarstwo uważam za sprawne, choć rzecz jasna nie jest literacko najwyższych lotów. Rozrywka na parę godzin zapewniona, tego chciałam i to dostałam.

Pierwsze wrażenie po przeczytaniu? Ulga - że Islandczycy różnią się diametralnie od Szwedów i że choć to kryminał skandynawski, to nie jest ani przegadany, ani zalany tą upiorną falą psychologizowania, która mnie ostatnio tak zmęczyła przy szwedzkich powieściach quasi-kryminalnych (że przywołam "Babilon" pani Ceder, brr). Tutaj mamy do czynienia z dobrym staroświeckim...