Dawno żadna książka nie przyciągała mnie z taką magnetyczną siłą jak ta. Może to przez klimat, w którym powieść jest utrzymana, może przez jej nietuzinkową fabułę. Czyta się ją przyjemnie, potrafi zaskoczyć i wzruszyć.

Helen jest Światłem – duchem, który zdaje sobie sprawę z tego, że już nie żyje. Jest przywiązana do jednego człowieka, od którego nie może się oddalić. Dopiero po jego śmierci otrzymuje nowego gospodarza. Helen nigdy nie spotkała nikogo takiego jak ona. Dopiero po 130 latach egzystencji poznaje inne Światło - Jamesa, który zamieszkuje cało opuszczone przez Billy’ego, ucznia szkoły średniej. Helen chce zrobić wszystko, by móc być z Jamesem, a jedyną możliwością jest to, by również znalazła puste ciało i je zajęła. Ważną rolę odgrywa tu uczucie jakie łączy dwoje bohaterów. Nie jest wymuszone, wręcz przeciwnie, wydaje się być naturalne, jakby Helen i James byli dla siebie stworzeni.

Bohaterowie przez większość książki znajdują się w obcych dla nich ciałach, domach, otoczeniach. Muszą przystosowywać się do panującej wokół nich sytuacji, odgrywając role poprzednich właścicieli zajmowanych obecnie ciał. Brzmi trochę jak w typowej książce dla nastolatków, jednak „Światła pochylenie” jest zupełnie innym typem opowieści. Jest to wartościowa pozycja o poszukiwaniu samego siebie, odkrywaniu tajemnic własnej przeszłości oraz przeszłości ludzi, których ciała zamieszkują bohaterowie.

Krótko i na temat: zdecydowanie polecam.

Dawno żadna książka nie przyciągała mnie z taką magnetyczną siłą jak ta. Może to przez klimat, w którym powieść jest utrzymana, może przez jej nietuzinkową fabułę. Czyta się ją przyjemnie, potrafi zaskoczyć i wzruszyć.

Helen jest Światłem – duchem, który zdaje sobie sprawę z tego, że już nie żyje. Jest przywiązana do jednego człowieka, od którego nie może się oddalić....