"„Kroniki…” i „Wojny Świata Wynurzonego” czytałam stosunkowo dawno. Jednak dopiero przed paroma dniami udało mi się schwytać w swoje łapki ostatnia część wojen. Oczywiście, zdążyłam już sporo zapomnieć, ale już kilka pierwszych stron zapoznało mnie na powrót z kanonami życia toczącego się w świecie Licii Troisi.
Książki Licii Troisi odznaczają się ilością śmierci na swoich kartach. Autorka zasmakowała w krwi i teraz jej cień zawsze zostanie na jej rękach. Jest brutalnie, obrazowo i obiadowo-cofająco. Czasami, jeśli ma się słaby żołądek. Są też jednak dobre zakończenia miłosne porywy zmęczonych serc."
Lubię Licię Troisi i świat, który sobie wymyśliła. Jednak... "Wojny" to już nie są, niestety "Kroniki". Nie wiem, naprawdę nie wiem, co straciły. Może te typowe dla Nihal cechy, może świeżość, może po prostu byłam bardziej przekonana do fioletowo-włosego Pół-elfa niż młodej morderczyni.
Książka mi się spodobała, jednak nie urwała mi głowy i nie zmusiła do zachwytu nad treścią. Chociaż, prawdę powiedziawszy, obawiam się, że to przez to, że tak dawno czytałam dwie poprzednie części trylogii. Niemniej, to już jednak nie to.

Pełna recenzja na: [ante-somno.blogspot.com]

"„Kroniki…” i „Wojny Świata Wynurzonego” czytałam stosunkowo dawno. Jednak dopiero przed paroma dniami udało mi się schwytać w swoje łapki ostatnia część wojen. Oczywiście, zdążyłam już sporo zapomnieć, ale już kilka pierwszych stron zapoznało mnie na powrót z kanonami życia toczącego się w świecie Licii Troisi.
Książki Licii Troisi odznaczają się ilością śmierci na swoich...