Kontynuuję plan czytania książek krótkich, a najlepiej bardzo krótkich. Konstancin doskonale się w to wpisuje, bo to książeczka małego formatu, która ma raptem 100 stron. I bardzo dobrze. Ponieważ gdyby była dłuższa, to byłaby męcząca. Ileż w końcu można czytać o spacerach po okolicy i leniuchowaniu w sanatorium?

Rok 1975

Konstancin to, jak czytamy na okładce, dziennik z pobytu Białoszewskiego w ośrodku w tym mieście, w 1975 roku, czyli rok po pierwszym zawale serca. Pierwotnie miała to być długa książka, na szczęście Białoszewski zmienił zdanie i zostawił tylko krótki wybór. Chociaż kto wie, co było w pozostałej części? Może były tam cuda? Ale raczej nie, skoro ostatecznie to wyrzucił.

W tym, co pozostało po obcięciu, są szczegółowe opisy wędrówek po okolicy Konstancina. Opisy budynków, ciekawych miejsc, oraz zjawisk społecznych, które zainteresowały Białoszewskiego.

Ludzie i śmieci

Jedną z takich opowieści jest anegdotka o zaśmiecaniu lasów, pozbywaniu się niepotrzebnych rzeczy, oraz w ogóle o traktowaniu zniszczonych przedmiotów. Świetne są też opisy pozostałych mieszkańców sanatorium, ich przyzwyczajeniach, słabostkach i śmiesznostkach.

Pisarz próbuje zająć sobie czymś myśli więc chodzi dużo, obserwuje jeszcze więcej i dokładnie to wszystko opisuje. Co do ostatniego pajączka wyłażącego spod szafy i ostatniego jaśka i koca, który dostał w przydziale.

Białoszewski opisuje też cudowne zjawiska komunistyczne jak np. windziarki, czyli panie, które obsługiwały windę. To były takie czasy, że potrzeba było do tego specjalnego człowieka.

Uważny obserwator

Białoszewski to niewątpliwie bystry obserwator oraz zdolny pisarz. Wcale nie jest łatwo przenieść anegdotki sytuacyjne na papier. A nawet bardzo trudno.

Nie pisze też o sobie. Przytacza strzępy rozmów, ploteczki, opisuje wygląd współtowarzyszy w sanatorium, okolice. Jest jak radio nastawione na odbiór.

To jest tak bardzo o codzienności, że właściwie jestem bardzo zdziwiona, że taka proza może się podobać. Styl tej książeczki niewątpliwie temu sprzyja, ale też jej kompaktowość. Nie ma czasu się tymi migawkami nudzić, bo zanim się człowiek na dobre oswoi z tematem, dociera do ostatniej strony Konstancina.

Kontynuuję plan czytania książek krótkich, a najlepiej bardzo krótkich. Konstancin doskonale się w to wpisuje, bo to książeczka małego formatu, która ma raptem 100 stron. I bardzo dobrze. Ponieważ gdyby była dłuższa, to byłaby męcząca. Ileż w końcu można czytać o spacerach po okolicy i leniuchowaniu w sanatorium?

Rok 1975

Konstancin to, jak czytamy na okładce, dziennik z...

[...] Przed przyjazdem tu byli u mnie pan Hieronim i pani Pola. Pani Pola namawiała na Konstancin. Ja nie byłem niechętny, tylko na głos zastanawiałem się, czy o ludziach z rządowego sanatorium będzie co ciekawego do pisania. Pola i Hieronim na to:
- e!
I pani Pola zaczęła się zastanawiać:
- na pewno będzie co pisać! Niech pan sobie wyobrazi ludzi, którzy będą mówili językiem… no językiem… czy ja wiem… dziennika ustaw. [str. 8]

W Konstancinie nikt oczywiście nie mówi językiem dziennika ustaw, w ogóle konwersacje odnotowane przez Mirona Białoszewskiego wydają się już dobrze znane. Zapewne dlatego, że wydany pośmiertnie tom przypomina wcześniejszy Zawał, którego jest zresztą kontynuacją: w 1975 roku po przebytym zawale pisarz przebywał na trzytygodniowej rekonwalescencji w podwarszawskim uzdrowisku, w dość nowoczesnym jak na ówczesne standardy szpitalu.

Więcej tu:

https://czytankianki.blogspot.com/2020/06/konstancin.html

[...] Przed przyjazdem tu byli u mnie pan Hieronim i pani Pola. Pani Pola namawiała na Konstancin. Ja nie byłem niechętny, tylko na głos zastanawiałem się, czy o ludziach z rządowego sanatorium będzie co ciekawego do pisania. Pola i Hieronim na to:
- e!
I pani Pola zaczęła się zastanawiać:
- na pewno będzie co pisać! Niech pan sobie wyobrazi ludzi, którzy będą mówili...

Jak zawsze świetny Białoszewski. Niby o niczym, a jednak o czymś. O codzienności, czyli czymś ważnym, wartym uwagi i słowa. Jeżeli ktoś szuka lektury lekkiej-łatwej-i-przyjemnej, to ta książeczka jest w sam raz! Chociaż bynajmniej nie jest to pisarstwo idące na łatwiznę i taniochę.

Jak zawsze świetny Białoszewski. Niby o niczym, a jednak o czymś. O codzienności, czyli czymś ważnym, wartym uwagi i słowa. Jeżeli ktoś szuka lektury lekkiej-łatwej-i-przyjemnej, to ta książeczka jest w sam raz! Chociaż bynajmniej nie jest to pisarstwo idące na łatwiznę i taniochę.

Kontynuacja tak cenionego "Zawału" tego autora. Warto przeczytać.

Kontynuacja tak cenionego "Zawału" tego autora. Warto przeczytać.