Debiut Dostojewskiego można potraktować jako rozgrzewkę przed kolejnymi utworami pisarza. "Biedni ludzie" stanowią dobrą (choć nie genialną) zapowiedź później podejmowanych tematów, tutaj zaledwie naszkicowanych, wręcz niedostrzegalnych dla kogoś, kto nie miał do czynienia z późniejszymi dziełami pisarza. Odniosłem wrażenie, że Dostojewski musiał wypowiedzieć pewne proste formuły, niekiedy banalne, charakterystyczne dla wielu pisarzy, aby móc osiągnąć wyższy poziom. Być może z tego też względu wybiera "bezpieczną" formę epistolarną, która pozwala na szereg manewrów pisarskich.
Fabuła jest prosta, jej przebieg raczej nie zaskakuje (chociaż wydaje się, że zakończenie powstało w pośpiechu i nie stanowi dobrej klamry dla całości), ale już tutaj ujawnia się tak znamienne zainteresowanie cierpieniem człowieka niezawinionego. Współczucie dla bohaterów nie przychodzi z trudem, są godni uwagi, choć, podkreślmy raz jeszcze, ich charakterystyka nie jest tak bogata, jak w dalszej twórczości Dostojewskiego. Mimo to warto zajrzeć do "Biednych ludzi"; przekonać się, jak rozwija się wielki talent pisarski, który w późniejszych latach będzie podejmował podobne problemy, jednak już ze znacznie szerszej perspektywy.

Debiut Dostojewskiego można potraktować jako rozgrzewkę przed kolejnymi utworami pisarza. "Biedni ludzie" stanowią dobrą (choć nie genialną) zapowiedź później podejmowanych tematów, tutaj zaledwie naszkicowanych, wręcz niedostrzegalnych dla kogoś, kto nie miał do czynienia z późniejszymi dziełami pisarza. Odniosłem wrażenie, że Dostojewski musiał wypowiedzieć pewne proste...