Charley Webb jest atrakcyjną, pewną siebie i do bólu szczerą trzydziestolatką. Zarabia na życie pisząc kontrowersyjne felietony. Ma cięty język i niczego się nie wstydzi, pisze dosłownie o wszystkim, co spotyka ją lub bliskich znajomych, czym często denerwuje ludzi. Jej artykuły bez wątpienia przyciągają uwagę, jedni ją uwielbiają, inni nienawidzą i podkreślają, że pisze banalnie i tylko po to, by wyprowadzić porządnego człowieka z równowagi.

Reporterka jest samotną matką dwójki dzieci, które pochodzą z rożnych związków. Ze względu na nieciekawą sytuację własnej rodziny, nigdy nie myślała o małżeństwie, jednak bez wątpienia syn i córka są dla niej najważniejsi na świecie. Gdy otrzymuje wiadomość od wzburzonego czytelnika, w którym grozi jej pociechom, jest przerażona i pragnie za wszelką cenę zapewnić im bezpieczeństwo.

Niespodziewanie dostaje list od Jill Rohmer, kobiety oczekującej na wyrok śmierci za zabójstwo trojga dzieci. Morderczyni pragnie, by Charley napisała o niej książkę, w której dokładnie przedstawiona zostanie cała sytuacja, a także różne istotne fakty, których nie odważyła się wyznać w sądzie. To niewątpliwie wielka szansa dla reporterki. Początkowo obawia się, gdyż jest przekonana o winie Jill i nie chce słuchać o tych okropnych, bestialskich wręcz zbrodniach, jakich się dopuściła.
Jednak gdy pada przypuszczenie, że ktoś pomagał dziewczynie lub nawet ją do tego zmusił, co gorsza nadal przebywa na wolności, Webb podejmuje się wyzwania i pragnie za wszelką cenę odkryć prawdę.

"Myślę, że czas opowiedzieć moją historię, niczego nie pomijając, i jak sądzę, jesteś jedyną osobą, która potrafi uczciwie do tego podejść. Właściwie byłoby to coś w rodzaju współpracy, jako że musiałybyśmy spędzić ze sobą mnóstwo czasu. Nie wydaje mi się, ze byłoby to dla Ciebie przykre. Nie jestem taka, jak przedstawiono mnie w mediach (masz w tym swój udział). Nie jestem bestią z Twoich opisów. Pomimo tych okropnych taśm, które odtwarzano podczas procesu, nie jestem potworem. Ludziom się wydaje, że mnie znają. Wcale nie."

Pomysł na biografię nie tylko może dać jej sławę i bogactwo, wygląda na to, że dzięki niej kobieta spotka również miłość swego życia.

Niestety nie ma pojęcia, że podejmując się współpracy z kryminalistką, naraża siebie i dzieci na potworne niebezpieczeństwo.

Już od pierwszych stron wiedziałam, że to książka dla mnie. Gdy tylko zaczęłam czytać, nie potrafiłam przerwać. Początek jest niewinny i nawet nie przypuszczałam, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi głównej bohaterce. Podczas lektury wielokrotnie czułam się jak podczas jazdy kolejką górską. W napięciu oczekiwałam tego, co za chwilę się wydarzy, momentami było aż za dużo adrenaliny, ale nie mogłam się oderwać i chłonęłam tę historię dalej.

Akcja jest bardzo wartka, pełna niespodziewanych zwrotów akcji. Nie ma mowy o nudzie nawet na sekundę. Pojawia się tu mnóstwo świetnych dialogów, a autorka pominęła zbędne opisy, więc czyta się błyskawicznie. Bardzo spodobało mi się, że do fabuły wplecione zostały przezabawne felietony, wiadomości od czytelników, a także listy od Jill. Uwielbiam gdy coś takiego pojawia się w książce, jest wtedy jeszcze bardziej interesująca i sprawia, że przez powieść po prostu się płynie.

Istotne jest to, że nie tylko mamy tu ukazaną zbrodnię, ale również poruszona zostaje bardzo ważna kwestia życia rodzinnego. Autorka w genialny sposób, zarówno na przykładzie morderczyni, jak i reporterki, pokazała jak ważną rolę w życiu odgrywa dzieciństwo. To ono nas tworzy, wszystko, co miało miejsce kiedyś w domu, ma ogromny wpływ na nasze postępowanie w przyszłości.

"Przecież wszystkich kształtuje dzieciństwo. To, kim jesteśmy w dorosłym życiu, bierze początek z dzieciństwa, z tego, jak byliśmy traktowani i co kształtowało nasze poglądy oraz system wartości. Jesteśmy tymi samymi osobami, tylko przybyło nam wzrostu."

Joy Fielding doskonale nakreśliła portret psychologiczny socjopaty. Pozornie niczym się nie wyróżnia, nie można go nijak rozpoznać. Dostosowuje się do społeczeństwa, jest bardzo inteligentny, dlatego manipuluje ludźmi, wzbudza ich sympatię i zaufanie. Potrafi dosłownie oczarować nieświadomego człowieka, tylko po to, by osiągnąć swój cel. Takie osoby są zdolne do wszystkiego, nie mają skrupułów, a my nawet nie jesteśmy w stanie rozpoznać ich intencji.

Jest więc to również powieść o zaufaniu. W życiu trzeba być bardzo ostrożnym, nie należy wszystkim opowiadać o swoich prywatnych problemach. Wcale nie tak łatwo rozpoznać, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem, kto nam pomaga, a kto wykorzysta nasze słabości przeciwko nam.

"W pajęczej sieci" to świetnie napisana, poruszająca historia, skłaniająca do wielu refleksji. Trzyma w napięciu już od pierwszych stron. Jest pełna tajemnic i intryg, wszystko tu dzieje się w zawrotnym tempie. Wzbudza naprawdę wiele silnych emocji. Gdy czytałam, jak Jill z chłodem opisywała to, co zrobiła tym biednym dzieciom, po prostu nie dowierzałam, czułam ogromny gniew i przerażenie. Wobec czegoś takiego nie można pozostać obojętnym.

Moim zdaniem, najgorsze właśnie jest to, że po takiej powieści, człowiek nie może po prostu odłożyć książki i odetchnąć, że opisane zdarzenia to tylko fikcja literacka. Takie okropne sytuacje niestety dzieją się naprawdę. Funkcjonują na tym świecie ludzie, którzy są zdolni do wszystkiego, a zwykły człowiek nieraz nawet nie dostrzega w nich żadnego zagrożenia.

Zakończenie było rewelacyjne i nieprzewidywalne. Naprawdę nie spodziewam się, że tak potoczą się sprawy. Byłam w szoku i ciężko mi dobrać słowa, by opisać jak bardzo współczułam bohaterce. To co ją spotkało, to w pewnym sensie podwójna tragedia.

Jestem zafascynowana stylem Joy Fielding. Pisze w sposób przystępny, ale zarazem bardzo wciągający. Z wielką przyjemnością i ciekawością sięgnę po jej następne książki.

Naprawdę gorąco polecam tę pozycję wszystkim, nie tylko fanom thrillerów psychologicznych.

Recenzja pochodzi z bloga http://zfascynacjaoksiazkach.blogspot.com/

Charley Webb jest atrakcyjną, pewną siebie i do bólu szczerą trzydziestolatką. Zarabia na życie pisząc kontrowersyjne felietony. Ma cięty język i niczego się nie wstydzi, pisze dosłownie o wszystkim, co spotyka ją lub bliskich znajomych, czym często denerwuje ludzi. Jej artykuły bez wątpienia przyciągają uwagę, jedni ją uwielbiają, inni nienawidzą i podkreślają, że pisze...