„Trafieni – 7 opowiadań o AIDS” – tytuł zbioru jest bardzo sugestywny i zawiera sporą dawkę dramatyzmu. I chyba ten przekaz podprogowy stał się źródłem mojego rozczarowania tą publikacją. Nie, przedstawione tu opowiadania nie są złe. Tylko autorzy, którzy mieli zmierzyć się z tematem tej dżumy XX wieku, moim zdaniem, za bardzo owinęli to wszystko w bawełnę i w efekcie niektórzy z nich wylali dziecko z kąpielą. Choć może takie podejście było celowe, by uświadomić czytelnikom, że HIV to nie tylko problem pedałów i narkomanów, że może trafić każdego – lekarkę, niosącą pomoc potrzebującym w ogarniętych chaosem państwach afrykańskich, szarego pracownika korporacji, młodych ludzi szukających mocnych wrażeń byle jak z byle kim. Choroba i jej konsekwencje czają się gdzieś w trzecim czy czwartym planie, a na przód wysuwa się samotność, rozgoryczenie, ignorancja, egoistyczne nastawienie do życia, potrzeba bycia kochanym, rzadziej potrzeba, by kogoś kochać. Jeśli odrzucę wszystkie sugestie, które nasunął tytuł, to te opowiadania naprawdę warto przeczytać. I myślę sobie, że bez ogniskowania uwagi czytelnika tylko na jednym aspekcie, wymowa tego zbioru byłaby mocniejsza.

„Trafieni – 7 opowiadań o AIDS” – tytuł zbioru jest bardzo sugestywny i zawiera sporą dawkę dramatyzmu. I chyba ten przekaz podprogowy stał się źródłem mojego rozczarowania tą publikacją. Nie, przedstawione tu opowiadania nie są złe. Tylko autorzy, którzy mieli zmierzyć się z tematem tej dżumy XX wieku, moim zdaniem, za bardzo owinęli to wszystko w bawełnę i w efekcie...