Ktoś mógłby powiedzieć: żadna rewelacja, wynurzenia dandysa na temat sztuki, religii, roślinek, kolorów i ogarniającej go nudy.
A jednak trudno przejść obok tej książki obojętnie. Nie chodzi już nawet o to, o czym (a może raczej: o kim) traktuje, choć rzeczywiście, postać diuka Jana jest dość... nietypowa, można rzec, bo trudno wymienić innego bohatera literackiego, który jednocześnie jest tak próżny i tak bogaty wewnętrznie, tak żałosny i tak rozkoszny w swoim rozpuszczeniu, którym się trochę gardzi, nieco mu współczuje i nawet odrobinkę za to jego wyrafinowanie podziwia.
Głównym atutem książki jest jej język, zadziwiająco, obezwładniająco barwny, plastyczny, bogaty, nasycony wyszukanymi zwrotami i różnorakimi środkami stylistycznymi. Ja poczułam się tym językiem na tyle udobruchana i przekupiona, że trudno mi panicza des Esseintes nie lubić, choć obiektywnie rzecz ujmując, zapewne wielu czytelników sklęło go nieźle podczas lektury za afektowane błazeństwo i kapryśność. Nie wiem niestety, ile jest Huysmansa w Huysmansie, a na ile jest to styl tłumacza, ale i temu należą się brawa za erudycję i niezłe przypisy.
Już ponad dwa lata temu, czytając zaledwie fragmenty, które zachęciły mnie później do zakupu książki wiedziałam, że powędruje ona do moich ulubionych. Po kolejnym odświeżeniu "Na wspak" mogę tylko odetchnąć z ulgą - nic się nie zmieniło.

Ktoś mógłby powiedzieć: żadna rewelacja, wynurzenia dandysa na temat sztuki, religii, roślinek, kolorów i ogarniającej go nudy.
A jednak trudno przejść obok tej książki obojętnie. Nie chodzi już nawet o to, o czym (a może raczej: o kim) traktuje, choć rzeczywiście, postać diuka Jana jest dość... nietypowa, można rzec, bo trudno wymienić innego bohatera literackiego, który...