Jest to moja druga książka pani Banany Yoshimoto (swoją drogą - uwielbiam jej imię), którą pochłonęłam i chociaż cechują ją charakterystyczna dla Japończyków prostota, swobodny styl pisania i przemijanie jako coś na porządku dziennym, autorka nie zachwyca mnie tak bardzo, jak mój ukochany Murakami (nikt nie potrafi tak zawrzeć smutku, śmierci i połączyć to jeszcze z nutą magii jak on), jestem oczarowana. Nie jest to pisarka, którą bym poleciła komukolwiek - szczególnie widząc opinie poniżej; nikt nie lubi ciężkich, smutnych tematów, opowiedzianych w sposób przytłaczający, czyli dość szczerze. Nie poleciłabym własnie ze względu na to, oraz z racji tego, że jej książki (Tsugumi i Kuchnia) odebrałam w tak osobisty sposób, że nie chciałabym się nią nawet dzielić, wiedząc, że większość by nie zrozumiała jej tak, jak ja, a co za tym idzie, mogłaby się im nie spodobać.

A ja będę sięgać dalej, w miarę możliwości, i mam nadzieję, że ktokolwiek też sięgnie po nią (nie konkretnie tę książkę, ogółem, po Yoshimoto), również znajdzie coś swojego, coś co nie tylko zaciąży w sercu, lecz i je poruszy.

Jest to moja druga książka pani Banany Yoshimoto (swoją drogą - uwielbiam jej imię), którą pochłonęłam i chociaż cechują ją charakterystyczna dla Japończyków prostota, swobodny styl pisania i przemijanie jako coś na porządku dziennym, autorka nie zachwyca mnie tak bardzo, jak mój ukochany Murakami (nikt nie potrafi tak zawrzeć smutku, śmierci i połączyć to jeszcze z nutą...