Dość często spotykam się z opiniami, że Dean Koontz to największy rywal Stephena Kinga jeśli chodzi o gatunek ‘horror’ czy też ‘horror z elementami fantasy’. Musiałem zatem przeczytać jakąś jego powieść, przy czym wyjątkowo nie sugerowałem się opiniami i notami ani z LC, ani z innych portali, która to jego książka jest najlepsza lub najpopularniejsza. Po prostu poszedłem do biblioteki i poprosiłem o jakąkolwiek powieść Koontza. No i padło na „Zimny ogień”. Co mogę stwierdzić ponad wszelką wątpliwość po lekturze? To, że King może spać spokojnie! Wiadomo, że to jest powiedziane trochę na wyrost, bo mogłem trafić na inną książkę Koontza, która akurat wytrzymałaby porównanie z najlepszymi powieściami Kinga, ale póki co tak się nie stało.
„Zimny ogień” może podobać się do połowy – coś się w niej dzieje, jest akcja i jest tajemnica. Ale kiedy dwójka głównych bohaterów trafia w pewne, ważne w fabule książki miejsce, to ciach! – wszystko praktycznie się urywa. Robi się masło maślane i nic więcej.
Przyznam szczerze, że powieść ta mogłaby konkurować ze słabszymi (w mojej subiektywnej opinii!) książkami Kinga, takimi jak np. „Historia Lisey” czy „Bezsenność”, bo do innych jego dzieł to nie ma nawet startu.
Powiem więcej – stosunkowo nie tak dawno przeczytałem 1-wszy tom „Czarnego Wygonu” Stefana Dardy, a więc ‘horror made in Poland’, i stwierdzam że ta powieść deklasuje „Zimny ogień” całkowicie.
Z drugiej strony jednak dodam, że nie można skreślać autora po jednej książce (aczkolwiek zdarza mi się to od czasu do czasu…), i myślę że w przyszłości dam Koontzowi jeszcze co najmniej jedną szansę, z wielką nadzieją że będzie lepiej niż w tej recenzowanej.

Dość często spotykam się z opiniami, że Dean Koontz to największy rywal Stephena Kinga jeśli chodzi o gatunek ‘horror’ czy też ‘horror z elementami fantasy’. Musiałem zatem przeczytać jakąś jego powieść, przy czym wyjątkowo nie sugerowałem się opiniami i notami ani z LC, ani z innych portali, która to jego książka jest najlepsza lub najpopularniejsza. Po prostu poszedłem do...