Po przeczytaniu "Przeminęło z wiatrem" było naturalne i oczywiste, że prędzej czy później sięgnę po kontynuację. Alexandra Ripley w zasadzie stanęła na wysokości zadania, ale mimo to mam mieszane uczucia. To zdecydowanie nie był styl pisania Margaret Mitchell. Bohaterowie wydawali mi się być kimś nieco innym niż podczas lektury pierwowzoru. To źle. Idąc dalej, nieodparcie nasuwał mi się wniosek, że Pani Ripley przeniosła akcję powieści poza Stany Zjednoczone, ponieważ zwyczajnie bała się coś zepsuć pozostawiając bohaterkę i akcję na powoli podnoszącym się z kolan Południu. To też źle. Lecz mimo to... no cóż, nie czytało się tak całkiem tragicznie. Książka ma swoje plusy. Przede wszystkim, całość historii brzmi prawdopodobnie, - mimo wyżej opisanych zastrzeżeń - a bohaterowie, chociaż trochę inni, zachowują swój charakter i rys psychologiczny (mimo że co nieco zmieniony). No i poznajemy odpowiedź na najważniejsze pozostawione bez niej w "Przeminęło z wiatrem" pytanie: czy im się wreszcie uda? Odpowiedzi nie zdradzę. Trzeba poznać ją samemu.

Po przeczytaniu "Przeminęło z wiatrem" było naturalne i oczywiste, że prędzej czy później sięgnę po kontynuację. Alexandra Ripley w zasadzie stanęła na wysokości zadania, ale mimo to mam mieszane uczucia. To zdecydowanie nie był styl pisania Margaret Mitchell. Bohaterowie wydawali mi się być kimś nieco innym niż podczas lektury pierwowzoru. To źle. Idąc dalej, nieodparcie...