Dobrze się bawiłam z tą książką

Dobrze się bawiłam z tą książką

Jestem zaskoczona i to pozytywnie. Po pierwszej części byłam zniesmaczona, a tu proszę jaka odmiana! Jakby to pisały dwie różne osoby. Tutaj tata jest naprawdę tatą, anie jojczącym, zapatrzonym w siebie egoistą. Książka to zbiór króciutkich opowiadań, już nie ma formy dziennika i bardzo dobrze. Dzieci pojawiają się w każdym z nich, głównie dominuje Tosia, starsza pociecha, w tle Franuś. Trochę brakowało czasami tego Franusia, jakby został zapomniany przez tatę. Ogólnie to nawet niezły poradnik dla rodziców, bo opisuje przełomowe chwile każdego taty i mamy, od narodzin aż do pójścia do przedszkola, no i pojawienia się w domu "konkurencji" w postaci młodszego braciszka. Ciekawe spojrzenie na świat małej Tosi, która w wielu sprawach ma już swoje zdanie. Sympatycznie i ciepło opisywana cała rodzina, widać miłość rodzicielską. Znowu raziły mnie wulgaryzmy, nadal się w tekście pojawiające, mniej niż poprzednio, ale jednak. Mimo to da się przeczytać i tę część polecam :)

Jestem zaskoczona i to pozytywnie. Po pierwszej części byłam zniesmaczona, a tu proszę jaka odmiana! Jakby to pisały dwie różne osoby. Tutaj tata jest naprawdę tatą, anie jojczącym, zapatrzonym w siebie egoistą. Książka to zbiór króciutkich opowiadań, już nie ma formy dziennika i bardzo dobrze. Dzieci pojawiają się w każdym z nich, głównie dominuje Tosia, starsza pociecha,...

Tomasz Kwaśniewski zaczął swoją opowieść o rodzicielstwie od "Dziennika ciężarowca" a skończył na "Dzienniku taty". Bardzo lubię takie książki bo są szczere i prawdziwe. Autor opisuje macierzyństwo/tacierzyństwo bez upiększania, pokazuje ciemne i jasne strony posiadania dzieci. Książka napisana lekko, prostym językiem a sytuacje o których czytamy momentami rozśmieszają i wzruszają do łez. Jeżeli jakiś czytelnik nie posiada jeszcze dzieci, to myślę że może się sporo nauczyć od autora. Dla przyszłych i tych którzy już są rodzicami, jest sporo rozwiązań dotyczących np. ciekawych zabaw oraz tego jak wybrnąć z trudnych pytań. Uważam , że jest to pozycja nie tylko dla kobiet ale także dla przyszłych tatusiów. Miałam tyko jedno "ale", jeżeli w "Dzienniku ciężarowca" autor opisuje swoją "pierwszą ciążę" i pojawienie się Tosi, to nie rozumiem dlaczego w "Dzienniku taty" tyle miejsca poświęca znowu Tosi , tu powinien większą wagę zwrócić na swoje drugie dziecko, Franka. Cóż, córeczka tatusia i oczko w głowie.
Mimo wszystko, książkę polecam wszystkim którzy lubią choć trochę dzieci i chcą je mieć w przyszłości.

Tomasz Kwaśniewski zaczął swoją opowieść o rodzicielstwie od "Dziennika ciężarowca" a skończył na "Dzienniku taty". Bardzo lubię takie książki bo są szczere i prawdziwe. Autor opisuje macierzyństwo/tacierzyństwo bez upiększania, pokazuje ciemne i jasne strony posiadania dzieci. Książka napisana lekko, prostym językiem a sytuacje o których czytamy momentami rozśmieszają i...

Opowiadanie, trochę poradnik. Przyjemnie się czyta, częsty uśmiech na pewno zagości u kolejnych czytelników tejże książki. Jedyne, co tak naprawdę mnie odrobinę zniesmaczyło to wysławianie córki, które w porównaniu do "opisów" dotyczących syna było niczym opisywanie postaci świętej. Czytelnik może odnieść wrażenie zaniedbania (!) najmłodszego z rodziny.

Opowiadanie, trochę poradnik. Przyjemnie się czyta, częsty uśmiech na pewno zagości u kolejnych czytelników tejże książki. Jedyne, co tak naprawdę mnie odrobinę zniesmaczyło to wysławianie córki, które w porównaniu do "opisów" dotyczących syna było niczym opisywanie postaci świętej. Czytelnik może odnieść wrażenie zaniedbania (!) najmłodszego z rodziny.

O dwa oczka wyżej, niż "Dziennik ciężarowca", bo już mnie tak nie irytowała. Czytając ją wyraźnie czułam to, czego mi tak brakowało w pierwszej części: że autor w końcu dojrzał, dorósł i zrozumiał, co oznacza być ojcem. Że jego rozterki, które zajęły 3/4 poprzedniej książki, są kompletnie wydumane, nieistotne i nie liczą się w obliczu tego małego, zaplutego ciaptaka, kóry patrząc ci głęboko w oczy uśmiecha się nagle od ucha do ucha i wszystko innego przestaje się liczyć. Przestaje się liczyć cały świat, bo jesteś tatą. Co nie zmienia faktu, że nie jest to lektura obowiązkowa i da się bez niej żyć. Jeśli macie możliwość, pożyczcie ksiażkę, szkoda pieniędzy na własny egzemplarz.

O dwa oczka wyżej, niż "Dziennik ciężarowca", bo już mnie tak nie irytowała. Czytając ją wyraźnie czułam to, czego mi tak brakowało w pierwszej części: że autor w końcu dojrzał, dorósł i zrozumiał, co oznacza być ojcem. Że jego rozterki, które zajęły 3/4 poprzedniej książki, są kompletnie wydumane, nieistotne i nie liczą się w obliczu tego małego, zaplutego ciaptaka, kóry...

Ciepłe, opowiedziane z dowcipem historie codzienności z dziećmi.
Książka raczej dla ludzi roztkliwiających się obecnie nad własnymi małymi brzdącami.
Ja się przy niej nieźle uśmiałam i polecam :)

Ciepłe, opowiedziane z dowcipem historie codzienności z dziećmi.
Książka raczej dla ludzi roztkliwiających się obecnie nad własnymi małymi brzdącami.
Ja się przy niej nieźle uśmiałam i polecam :)

Pocieszna książka:)

Pocieszna książka:)

taka sobie.

taka sobie.

Książka jest kontynuacją książki "DZIĘNNIK TATY "Książkę czyta się bardzo szybko opowiada o dalszych losach rodziny pana Tomasza Kwaśniewskiego i jego córci Tosi żony Agnieszki ich perypetie kłopoty rodzinne ale i radość i miłość jaka panuje w ich rodzinie. Opiekuńczość do swoich dzieci. Co mi się trochę nie podobało to że mało jest pisanie o synku Franiu. Ale po za tym książka jest fajna ciepła i warta polecenia:)

Książka jest kontynuacją książki "DZIĘNNIK TATY "Książkę czyta się bardzo szybko opowiada o dalszych losach rodziny pana Tomasza Kwaśniewskiego i jego córci Tosi żony Agnieszki ich perypetie kłopoty rodzinne ale i radość i miłość jaka panuje w ich rodzinie. Opiekuńczość do swoich dzieci. Co mi się trochę nie podobało to że mało jest pisanie o synku Franiu. Ale po za tym...

Po książkę sięgnęłam na urlopie. I bardzo dobrze, pełen relaks. Uśmiałam się niesamowicie. Tym bardziej że też jestem rodzicem więc wiem co autor miał na myśli. Co z tego, że nie jest idealna. Jest prawdziwa a to się liczy.

Po książkę sięgnęłam na urlopie. I bardzo dobrze, pełen relaks. Uśmiałam się niesamowicie. Tym bardziej że też jestem rodzicem więc wiem co autor miał na myśli. Co z tego, że nie jest idealna. Jest prawdziwa a to się liczy.