Wspomnienia starego szwedzkiego emigranta. Przez całość przebija się smutek, bezradność i brak poczucia przynależności. Całość gorzka i pesymistyczna. Po biografii autora sądząc, wplótł tu niewątpliwie część własnych autobiograficznych doświadczeń z młodości spędzonej na wsi (przeżyło jeszcze jedynie 2 z pięciorga jego rodzeństwa jak twierdzi angielska ciocia Wikipedia).

Miałem jednak pewien problem z tą powieścią. Cały czas nie mogłem się oprzeć wrażeniu jak dziwne jest aby w takiej biednej, wiejskiej rodzinie, w której nieraz z trudem wiązało się koniec z końcem i zaglądało głodu w oczy można sobie było pozwolić na luksus równie pacyfistycznych poglądów i brzydzenia się zabijaniem. Jak może młody Sigfrid piętnować psa jako posłańca śmierci skoro sam z bratem regularnie chodzi łowić szczupaki, które potem sobie pieką nad ogniskiem i zjadają? Opis uboju faktycznie nieprzyjemny, ale dla mieszkańców wsi to była codzienność. Naszych pradziadów zdumiałaby nasza wrażliwość. Sam zaś sposób jego dezercji jawił mi się zwyczajnie głupim - choroba nabyta przez leżenie plackiem na mrozie trochę zepsuła nastrój. Cały czas się spodziewałem raczej, że go za odmowę wykonania rozkazu pobili lub wrzucili do rzeki.

Styl poprawny, nie ma zastrzeżeń. Można przeczytać.

Wspomnienia starego szwedzkiego emigranta. Przez całość przebija się smutek, bezradność i brak poczucia przynależności. Całość gorzka i pesymistyczna. Po biografii autora sądząc, wplótł tu niewątpliwie część własnych autobiograficznych doświadczeń z młodości spędzonej na wsi (przeżyło jeszcze jedynie 2 z pięciorga jego rodzeństwa jak twierdzi angielska ciocia...