Wydaje mi się, że Tarjei Vesaas był umiarkowanie popularny w PRL-u, obecnie się o nim praktycznie nie słyszy (mimo że w 2010 wyszło tłumaczenie kolejnej jego książki), a szkoda. Autor zdecydowanie wart poznania, jego wykreowany świat - prosty, sugestywny, ale pełen magnetyzmu, z zarysowaną siatką wzajemnych relacji - człowiek-człowiek, człowiek-natura. Utwory Vesaasa to dzieła bardzo symboliczne, ale i proste (co absolutnie nie oznacza, że prostackie), lekko poetyckie, ukrywają w sobie pierwiastek niezwykłości. W "Ptakach" czytelnik wczuwa się w postawę Mattisa, mężczyzny dorosłego, ale bardziej przypominającego dziecko, żyjącego we własnym świecie. Ptaki oznaczają wolność, wolność, która nie jest dana umysłowi Mattisa, wolność, która potrafi boleć, jak wybór jego siostry, Hege. Jednak ptaki zmieniły lot, by przelatywać nad domem rodzeństwa, co nie zdarza się często - może i Mattis jest takim darem, który pojawił się znikąd i poszukuje swojego miejsca na świecie, i do nikogo nie należy, i szuka podobnych sobie... Wspaniale opisane są także uczucia mężczyzny względem ptaka, to, jak utożsamia się z pojedynczą, zagubioną, oddzieloną od stada słonką... Naprawdę świetna książka, ale dla miłośników smutnych i pełnych refleksji utworów, wielbiciele walki i dosadnego języka nie znajdą tu nic dla siebie.

Wydaje mi się, że Tarjei Vesaas był umiarkowanie popularny w PRL-u, obecnie się o nim praktycznie nie słyszy (mimo że w 2010 wyszło tłumaczenie kolejnej jego książki), a szkoda. Autor zdecydowanie wart poznania, jego wykreowany świat - prosty, sugestywny, ale pełen magnetyzmu, z zarysowaną siatką wzajemnych relacji - człowiek-człowiek, człowiek-natura. Utwory Vesaasa to...