Kiedy nam się wydaje, że dobrze przez nas poznany świat staje się bezsensowny a potrzeba buntu rozpiera nasze ego jak nigdy dotąd, to mamy nadzieję na wymknięcie się spod bezpiecznych skrzydeł konformizmu. Jednak aby już na zawsze przełamać monotonię istnienia i cieszyć się szerokością i swobodą życia, to musimy ponieść ogromne koszty wcielenia się w tę jakże wymagającą poświęcenia rolę domowego rewolucjonisty. Ucieczka to wyzwanie. Pozostawienie za sobą nudy domowych pieleszy oznacza wysiłek. Czy wieczna rutyna musi przegrać z marzeniami? Byłem tego tak bardzo ciekaw, że aż przeczytałem tę przypominającą obyczajową satyrę powieść. Warto było. Tytułowy Babbitt okazał się na wskroś znudzony życiem, ale dla mnie jego potyczki nie wydały się już tak bardzo bezbarwne.

Sinclair Lewis błysnął żartem pośrednika handlu nieruchomościami i rzeczywiście sprzedał mi radość i optymizm. Chociaż towarzyszące jego bohaterom społeczne realia są w naszych tchnących egalitaryzmem czasach mocno staroświeckie, to jednak znaczyły dla mnie tyle, co dobry morał tej czasami zabawnej opowieści. "Babbitt" ze swoją górnolotną galanterią i atmosferą nieskończonej doskonałości zapewnił mnie o tym, że życie mamy tylko jedno i niekoniecznie musimy je zmarnować nad dumaniem nad tym, czego nam w nim brak. Podczas lektury momentami mi się zdawało, że zamiast wybitnego dzieła noblisty, mam przed sobą przykład przedrzeźniania amerykańskiej "dulszczyzny". Ale co w tym złego? Nic. Przynajmniej się dobrze ubawiłem przenosząc się w czasy prohibicji i kultu standaryzacji na miarę Henry'ego Forda.

Standaryzować można wiele rzeczy. Ale sposobu myślenia nie jest łatwo wtłoczyć w utarte ramy. To właśnie spotkało Idealnego Obywatela średniej klasy. Wrodzona iskra i dryg do działania spowodowały zapłon pogrążonych w uśpieniu pokładów, nieznanej dotąd przeciętnemu karierowiczowi etyki. Dzięki temu mogłem się przyjrzeć filozofii kapitalistycznego biznesu z początku XX wieku i porównać z ludzkimi pragnieniami, wynikającymi z naturalnych skłonności każdego czującego człowieka. Przez chwilę zatrzymałem się w niepewności przed manią samouwielbienia i samozadowolenia protagonisty Lewisa. Czy na pewno mogło mi się to spodobać? Ależ tak, jeśli tylko może to służyć demaskacji fałszywej cnotliwości.

Warto się samemu przekonać, czy Babbitt złożył ostatecznie w ofierze swoje życie bogini Nowoczesnej Przydatności. A może też przyda się sprawdzić, czy nie ma w nim ani krzty romantyzmu? W końcu jest on klasycznym typem śpieszącego do pracy Amerykanina a jego egzystencja pulsuje w rytmie całkiem praktycznych powodów związanych z zarabianiem pieniędzy. W natłoku codziennych drobiazgów Babbitt znalazł czas na to, żeby okazać nam swój niepokój o to, czy zmierza ku zawrotnemu bogactwu, czy też podąża w kierunku przeraźliwego ubóstwa. Jaki dobrobyt lub biedę mam na myśli, to zostawiam już waszej ciekawości.

Kiedy nam się wydaje, że dobrze przez nas poznany świat staje się bezsensowny a potrzeba buntu rozpiera nasze ego jak nigdy dotąd, to mamy nadzieję na wymknięcie się spod bezpiecznych skrzydeł konformizmu. Jednak aby już na zawsze przełamać monotonię istnienia i cieszyć się szerokością i swobodą życia, to musimy ponieść ogromne koszty wcielenia się w tę jakże wymagającą...