Rozstania to "dokument subiektywny", rozliczający, który wzbudził we mnie mieszane uczucia. Książka składa ze wspomnień autorki oraz wspomnień przyjaciół Stanisława Dygata. Z tych wspomnień wyłania się człowiek pełen dobroci, łagodny i delikatny, ale w oczach córki jest człowiekiem słabym, bezwolnym, sterownym. Bronią się ostatnie strony. Właściwie od nich warto zacząć.Pojawia się tam nuta autentycznego doświadczenia, cicha intymność autorki, głębia. To co niewątpliwie stanowi o wartości książki to fotografie oraz pełne czułości listy Stanisława Dygata do pierwszej żony, potem byłej żony. Mimo rozstania z nią traktował ją z dużym ciepłem i tęsknotą. Zupełnie jakby nigdy się z nią nie rozstał.Co jeszcze? Przychodzi taki czas, że rehabilituje się rodziców, ale autorka jest jeszcze w fazie pełnego pretensji osądzania ich. Książka okraszona sporą dozą goryczą autorki jako córki i pasierbicy. Moja refleksja z Rozstań? Kiedy szukamy spełnienia poprzez innych łatwo jest popaść w smutek z powodu ich niedoskonałości i przeoczyć to co w nich i nas samych jest cenne.

Rozstania to "dokument subiektywny", rozliczający, który wzbudził we mnie mieszane uczucia. Książka składa ze wspomnień autorki oraz wspomnień przyjaciół Stanisława Dygata. Z tych wspomnień wyłania się człowiek pełen dobroci, łagodny i delikatny, ale w oczach córki jest człowiekiem słabym, bezwolnym, sterownym. Bronią się ostatnie strony. Właściwie od nich warto...