Wełniany kabot, czapa podbita futrem, nieokreślone gacie, rozlazłe gumofilce, widły w łapach i mętne kaprawe spojrzenie. Oto co spotyka potencjalnego czytelnika, kiedy w księgarni weźmie do ręki „Kroniki Jakuba Wędrowycza” pióra Andrzeja Pilipiuka. Czy można mi się dziwić, że dotąd nie przeczytałem jeszcze tej pozycji? Odwracam książkę w dłoni a tam bije mnie w oczy „Trumny używane – hurt, detal, niedrogo.”

Książka jest zbiorem 12 opowiadań, których głównym bohaterem jest tytułowy Jakub czyli zapity, około 80-cio letni żul, zamieszkujący wieś Wojsławice gdzieś w Polsce. Przypadkiem tak się składa, że ów „bohater” (cudzysłów można by, zważywszy na jego niektóre dokonania pominąć, jednak już motywy kierujące działaniami Wędrowycza zmusiły mnie by go wstawić) jest wyjątkowo skutecznym „egzorcystą” (dlaczego i tutaj wstawiłem cudzysłów tego nie wyjawię, ponieważ w sumie sam nie wiem co mną kierowało). Akcja opowiadań toczy się wokół owego "bohatera" i jego niebywale odważnych poczynań, polegających głównie na: piciu bimbru i Perły Mocnej, warzeniu bimbru, rozmowach ze świniami, duchami, zjawami, trupami, policją, kolegami od kielicha i… w razie gry któreś z wyżej wymienionych zrobi coś co się dziadkowi nie podoba: zasadzeniu mu kopa z gumofilca, podpaleniu, rypnięciu siekierką…

Andrzeja Pilipiuka poznałem za sprawą sagi Oko Jelenia i trylogii o rodzie panien Kruszewskich. Pióro autora jest rozpoznawalne w każdej z tych książek jednak Kroniki są nieco inne. Zastanawiałem się zawsze, dlaczego wypisywano na okładce tych powieści „Produkt literacki wolny od Jakuba Wędrowcza”.
Odpowiedzi są dwie.
Humor, którego odmówić Kronikom nie można, jest dosadny, bezpośredni, rubaszny a momentami wręcz obleśny – to pierwszy powód. Mimo to, nie razi pod jednym wszakże warunkiem i to jest drugi powód, Wędrowycza należy „zażywać” po kawałku. Obawiam się, że połknięty w całości może być niestrawny, jednak odpowiednio dawkowany, jako antidotum na naszą narodową głupotę, której wokoło nie brak, jest wręcz genialny. Owe dwie cechy jako mocne strony, są dyskusyjne, o czym niżej, stąd wyżej wspomniany zapis na okładkach późniejszych powieści Pilipiuka.

Wspomniany humor oraz warunkowa strawność to największe zalety, ale i wady „Kronik Jakuba Wędrowycza”. Uśmiałem się nieraz podczas czytania. Niektóre z opowiadań są genialne, że wspomnę „Hotel pod Łupieżcą” czyli Wędrowycz na urlopie. Poczucie humoru jednak rzecz nierówna i nie każdemu musi przypaść do gustu. Zaryzykuję stwierdzenie, że książka raczej kierowana jest do brzydszej części społeczeństwa.

Czy więc warto „Kroniki Jakuba Wędrowycza” przeczytać?
Warto!
Mało tego. Jest to książka którą dobrze mieć na półce! Na własnej skórze przetestowałem, że nie ma lepszej metody na odreagowanie po ciężkim dniu pełnym wrednych ludzi, niż lektura jednego z opowiadań. Szef Cię nęka? Współpracownik drażni? Klienci napastują? Jest na to tylko jedna odpowiedz:
„- A takiego wała – bąknął Jakub”
Ot i macie pełny obraz.

Polecam!

[Również na: www.podsluch.wordpress.com]

Wełniany kabot, czapa podbita futrem, nieokreślone gacie, rozlazłe gumofilce, widły w łapach i mętne kaprawe spojrzenie. Oto co spotyka potencjalnego czytelnika, kiedy w księgarni weźmie do ręki „Kroniki Jakuba Wędrowycza” pióra Andrzeja Pilipiuka. Czy można mi się dziwić, że dotąd nie przeczytałem jeszcze tej pozycji? Odwracam książkę w dłoni a tam bije mnie w oczy „Trumny...