Moje pierwsze spotkanie z Andrzejem Pilipiukiem okazało się całkiem przyjemne.W swojej kronice opowiedział przekomiczną i przezabawną historię życia męskiej społeczności wsi Wosławice.Ich pomysły były nie z tej ziemi, a ich głupota powalająca.No i ich lider Jakub Wędrowycz osiemdziesięciolatek ze złotymi zębami, niechodzącym zegarkiem, w stałym znoszonym zestawie ubrań, gumofilcami połatanymi drutem cierpiący na wodowstręt. Wioskowy przygłup czy geniusz? Wszechstronny specjalista, najlepszy cywilny egzorcysta,czy obłąkany alkoholik i socjopata łamiący nagminnie prawo? Naciągacz i hochsztapler czy obrońca niewinnych? Bohater nieustannie pakuje się w kłopoty, przeżywa wiele niebezpieczeństw , z których po krótszym i dłuższym czasie udaje mu się wyjść obronną ręką.A wszystko to w oparach hektolitrów bimbru i piwa "Perły", które rozjaśniały mroki jego umysłu.Postać wzbudzająca sympatię, choć wiele jego działań może się nie podobać, a już nie wspomnę o zgodności z prawem.Niesamowite historie, które się przytrafiają panom wywołują uśmiech na twarzy, a czasem nawet salwy śmiechu.Świetne są kawały o śmiercionośnej złotej rybce.Mimo iż czasami bardzo nierealna i na pewno niegórnolotna to świetnie się czyta i chcąc sobie poprawić humor można to uczynić sięgając po kroniki.

Moje pierwsze spotkanie z Andrzejem Pilipiukiem okazało się całkiem przyjemne.W swojej kronice opowiedział przekomiczną i przezabawną historię życia męskiej społeczności wsi Wosławice.Ich pomysły były nie z tej ziemi, a ich głupota powalająca.No i ich lider Jakub Wędrowycz osiemdziesięciolatek ze złotymi zębami, niechodzącym zegarkiem, w stałym znoszonym zestawie ubrań,...