„Krystyna córka Lavransa” to książka o której dowiedziałem się z innej książki, albowiem powieścią tą zaczytywały się kolejne pokolenia bohaterów Jeżycjady. Bardzo lubię powieści historyczne a akcja „Krystyny” została osadzona w czasach średniowiecza i to w Skandynawii, która mnie nieodmiennie intryguje i pociąga. Dodatkowo okazało się, że jest łatwo dostępna, więc konieczność przeczytania powstała sama z siebie.

I muszę przyznać, że uczucia po lekturze pierwszego tomu to ja mam niezwykle mieszane. Od strony fabularnej czyli pomysłu powieści wszystko jest w porządku. Poza tym autorka pisze w piękny, niezwykle plastyczny sposób, posługuje się barwnym i bogatym językiem, co widać zwłaszcza w opisach. Ponadto całość jest niezwykle drobiazgowo przemyślana, od ogółu do szczegółu. Innymi słowy techniczny majstersztyk.

Ale jest „ale” – całość okazała się dla mnie zbyt ckliwa, taki średniowieczny romans. Takie przepyszne ciastko, które niestety tonie w zbyt słodkim lukrze. Akurat taki klimat mi nie za bardzo pasuje, płomienne romanse to nie moja bajka.

Aczkolwiek dam szansę autorce i sięgnę po dalsze tomy. Bo jakby nie patrzeć to dostałem też kawał przepięknie skonstruowanej powieści historycznej.

„Krystyna córka Lavransa” to książka o której dowiedziałem się z innej książki, albowiem powieścią tą zaczytywały się kolejne pokolenia bohaterów Jeżycjady. Bardzo lubię powieści historyczne a akcja „Krystyny” została osadzona w czasach średniowiecza i to w Skandynawii, która mnie nieodmiennie intryguje i pociąga. Dodatkowo okazało się, że jest łatwo dostępna, więc...