Pierwszym pytaniem, jakie zadaję sobie po przeczytaniu tej książki, jest nihilistyczne pytanie "PO CO"? O tak, nihilizm jest czymś, co pozostaje w czytelniku "Teraz" wraz ze współczuciem dla bohaterki powieści. Najpewniej w przypływie owego współczucia, człowiek nagle zdaje sobie sprawę, jak wielu nieszczęśliwych ludzi składa się na jego codzienność. Nie wiem tylko, po co nam ich historie, skoro ci ludzie już żyją w permanentnym dramacie? Skoro odgrywają go nawykowo każdego dnia? Skoro oni wcale tego dramatu nie tworzą, lecz nim są, bo wybrali rolę życiowej marionetki. Może jakiś nieszczęśnik chętnie by się zsolidaryzował z bohaterką książki i z ulgą przyjąłby wiadomość, że "nie tylko ja czuję się taki pokrzywdzony na tym niesprawiedliwym świecie".
Mnie takie emocje są po prostu obce. Jeżeli Agnieszka Drotkiewicz chciała wywołać w czytelniku współczucie, to je dostała. Jeśli chciała zrobić z czytelnika osobistego psychoterapeutę, to się jej udało. Co jednak ona sama ma do zaoferowania czytelnikowi???

Pierwszym pytaniem, jakie zadaję sobie po przeczytaniu tej książki, jest nihilistyczne pytanie "PO CO"? O tak, nihilizm jest czymś, co pozostaje w czytelniku "Teraz" wraz ze współczuciem dla bohaterki powieści. Najpewniej w przypływie owego współczucia, człowiek nagle zdaje sobie sprawę, jak wielu nieszczęśliwych ludzi składa się na jego codzienność. Nie wiem tylko, po co...