Na początku chcę podziękować Kasi i Danielowi za możliwość przeczytania tej książki. Przyznam szczerze,że kiedy zaczęłam jej lekturę byłam niemalże zła na autora myśląc sobie "jak można w taki sposób pisać o temacie niepełnosprawności dziecka,a co więcej własnego dziecka?".Jednak kiedy zagłębiłam się w treść lektury i zrozumiałam jaki był cel takiego,a nie innego ujęcia tego jakże niezrozumianego w dzisiejszym społeczeństwie tematu niepełnosprawności zrozumiałam,że jest to książka niezwykle cenna i wartościowa,mimo,że inna niż wszystkie. Bo i jej bohaterowie są"inni niż wszyscy".
Jean - Louis Fournier w swoim utworze opisuje trudy życia i wychowywania swoich dwóch upośledzonych umysłowo i fizycznie synów.Jednak sposób w jaki to czyni jest inny niż ten do którego jesteśmy przyzwyczajeni na co dzień.Zazwyczaj chorobę i ułomność człowieka,a już szczególnie dziecka odbiera się jako tragedię, powód do rozpaczy i smutku.Ta książka zadaje temu kłam i udowadnia,że wcale tak być nie musi. Ojciec tych dwóch wyjątkowych chłopców chce powiedzieć nam czytelnikom,że owszem niepełnosprawność to bolesne i trudne doświadczenie,ale to nie znaczy,że śmiech,a nawet żarty z własnych niepełnosprawnych synów są czymś niewłaściwym, nietaktownym czy zdrożnym. Przecież kiedy dziecko pełnosprawne zrobi coś zabawnego wszyscy śmiejemy się do rozpuku i bijemy mu brawo, a kiedy dziecko niepełnosprawne zrobi to samo pomijamy to milczeniem bo przecież nie wypada się śmiać. I właśnie poprzez tę książkę autor zadaje nam pytanie"A niby dlaczego nie wypada?"Przecież te dzieci chcą być traktowane na równi z innymi.Mają jednak coś,co czyni je wyjątkowymi - są niepowtarzalne,a przecież wielu z nas dąży do tego, by być właśnie niepowtarzalnymi.

Książka ma w sobie głębię.Pozwala zweryfikować nasze spojrzenie na świat i życie,oraz wiele zrozumieć. Nie jest to dzieło na jeden wieczór,oczywiście jeśli chcemy po jej przeczytaniu wnieść, coś wartościowego w nasze życie.Polecam ją byśmy mogli zatrzymać się choć na chwile, ulec refleksji i przemyśleniom.Wówczas na pewno zostawi ona w nas swój ślad już na zawsze.

Moja ocena to: 7/10

Pozdrawiam,
Agnieszka Kaniuk

Na początku chcę podziękować Kasi i Danielowi za możliwość przeczytania tej książki. Przyznam szczerze,że kiedy zaczęłam jej lekturę byłam niemalże zła na autora myśląc sobie "jak można w taki sposób pisać o temacie niepełnosprawności dziecka,a co więcej własnego dziecka?".Jednak kiedy zagłębiłam się w treść lektury i zrozumiałam jaki był cel takiego,a nie innego ujęcia...