„Panna w ogrodzie” A. S. Byatt nie jest łatwą i lekką lekturą. Przede wszystkim wymaga od czytelnika rzetelnej znajomości klasycznej literatury angielskiej oraz mitologii grecko- rzymskiej, do tego jakiegokolwiek pojęcia o sztuce. Za to język, a przede wszystkim styl i narracja są bardzo bogate. Może nie jest to bardzo literackie określenie, ale mnie właśnie takie pasuje. Czytałam powoli, ale z wielką przyjemnością. I muszę tu wspomnieć, że część obyczajowa powieści nie jest tu najważniejsza, jest w zasadzie tłem do przekazania głównych myśli o literaturze i poglądach na współczesny świat.

A jeśli chodzi o bohaterów, ci obdarci są z wszelkich elementów romantyzmu, pokazani są nawet nie w krzywym zwierciadle, ale od strony wad, z każdym najmniejszym elementem ekscentryczności. I co ciekawe, zabieg ten przyczynia się w jakiś sposób do urealnienia postaci. Chociaż przyznaję, że żadnej nie dałam rady polubić.

Książka zasługuje pewnie na wyższą ocenę, niż wystawiona przeze mnie bardzo dobra, ale przyznaje, że moje ograniczenia w dziedzinie literatury, a szczególnie poezji angielskiej przyczyniły się do takiej a nie innej liczby gwiazdek.

„Panna w ogrodzie” A. S. Byatt nie jest łatwą i lekką lekturą. Przede wszystkim wymaga od czytelnika rzetelnej znajomości klasycznej literatury angielskiej oraz mitologii grecko- rzymskiej, do tego jakiegokolwiek pojęcia o sztuce. Za to język, a przede wszystkim styl i narracja są bardzo bogate. Może nie jest to bardzo literackie określenie, ale mnie właśnie takie...

Pisarka warta każdej poświęconej jej chwili.

Pisarka warta każdej poświęconej jej chwili.