Czytając opis spodzewałam się nastolatki, która będzie walczyć o swoje, szukać drogi, odpowiedzi. No nie, jest nastolatka, której wygodniej kiedy wszystko dzieje się po za kadrem, a ona tylko się dostosowuje. Przez całą książkę przypisywała jakieś metafizyczne znaczenie np. światłu, kótre odbijało się od włosów chłopaka, miała pretensje do całego świata, że nikt nie czyta w jej myślach i że nie pisze jak ojciec, z którym nawet szczerze nie rozmawiała.

Męczyłam tą książkę niewyobrażalnie długo jak na jej objętość, w mojej opinii jest zwyczajnie nudna, być może jestem niewystarczająco inteligenta, żeby ją zrozumieć. Postaci nie da się lubić, jedną osobą, której naprawdę mi szkoda to Henryk (ojciec Anny),pisarz który o ile się nie mylę spędził ileś czasu w obozie jenieckim, jest (prawdopodobnie) introwertykiem, pisze nie przejmując się opiniami innych, a wszyscy wynoszą go na ołtarze i mają do niego pretensje że nie jest im za to wdzięczny. Karolina (matka Anny) irytująca kobieta, która chce mieć "idealną" rodzinę i wszystko pod kontrolą. Pozostałe postaci nie się lepsze.
Naprawdę czuję, że książka może zainteresować jedynie ludzi siedzących "głęboko" w literaturze. Oni znajdą coś do dyskusji

Czytając opis spodzewałam się nastolatki, która będzie walczyć o swoje, szukać drogi, odpowiedzi. No nie, jest nastolatka, której wygodniej kiedy wszystko dzieje się po za kadrem, a ona tylko się dostosowuje. Przez całą książkę przypisywała jakieś metafizyczne znaczenie np. światłu, kótre odbijało się od włosów chłopaka, miała pretensje do całego świata, że nikt nie czyta w...

Znam ten sposób narracji. Tak mówi moja dusza. I historia też jest mi bardzo bliska. Powtarzam ją w głowie odkąd poznałam ludzki język. Urodzić się w cieniu słońca. Niby nic groźnego, nic nadzwyczajnego. Wydaje się to nawet komfortową sytuacją. Ale nikt nie chce całe życie przebywać w cieniu. Naturalnym jest chęć emitowania własnego blasku. No i teraz sedno. Weź człowieczku przyćmij słońce. No i co? Komfortowa sytuacja?

A.S. Byatt rewelacyjnie pokazała znój wyczołgiwania się spod światła „ideału”, wzorca, z którym permanentna konfrontacja jest nieunikniona i wręcz naturalna. Udało jej się stworzyć obraz wyrazisty, soczysty acz nie przejaskrawiony. Dla mnie bomba!

Znam ten sposób narracji. Tak mówi moja dusza. I historia też jest mi bardzo bliska. Powtarzam ją w głowie odkąd poznałam ludzki język. Urodzić się w cieniu słońca. Niby nic groźnego, nic nadzwyczajnego. Wydaje się to nawet komfortową sytuacją. Ale nikt nie chce całe życie przebywać w cieniu. Naturalnym jest chęć emitowania własnego blasku. No i teraz sedno. Weź...

Trudno się czytało. Fabuła też nie uratowała całości.

Trudno się czytało. Fabuła też nie uratowała całości.